Gedichten. Deel 2

[p. 200]

Op het afsterven Van den Heer Peter de Wit, Aen zijn Zoon Peter de Wit. Nemo lachrimis faxit neque funera fletu. Enn.

GY hebt vergeefsch ô Witte uw oogen uigekreten,

Op uw Heer Vaders graf. hy hoort uw zuchten niet.

Hy kent geen droefheit meer die niet als vreugde ziet,

Een vreugt die hem bestraelt in 't eeuwige ongemeten.

Hy heeft voor 't aerdsche nu het hemelsche verkooren.

Het tranenleger zelf had weedom in zijn smart.

Zijn rouw heeft uit. en zit de nawee u in 't hart,

Die weet dat hy ook om te sterven, wiert gebooren?

't Is waer de bant is nauw die Vader bind en zoonen.

Geen lid wort zonder smart van andere afgerukt;

Maer als kloekmoedigheit van rampen wort gedrukt,

Is 't eerst de rechte tijt om haer gedult te toonen.

De droefheit, ik bekent, valt lastig op te kroppen,

En 't volle hart moet zich zomwijl door 't ooge ontlaen.

De tranen doen zomwijl de droefheit overgaen;

Maer wacht, de tijt zal best die zilte regen stoppen.

U leeren, is het zand op hooge duinen kruyen.

Zwijg dichter, zwijg uw vrient behoeft geen troostgedicht.

Hy kent de maet van rouw en volgt die als zijn plicht.

Geen wijzen stuurman staet zoo vast in wind en buyen.

1665.