|
| |
Habderszang. Dafnis, Op de doot van den Heere J. Gimmenig, Hoogleermeester der Welsprekentheit en Grieksche tale, tot Vlissingen.
DE Morgenzon versmolt op 't vrugtbaer velt alree
Den zilvren daeu, en steeg ten wolken in uit zee,
Als Egon zijn gezang en hardersfluit liet hooren.
Hy zong hoe Amaril zijn oogen kon bekooren;
| |
| |
En schilderde op haer wang de Lelie en de Roos.
Nu wiert zy zelve bleek, of kreeg om 't hooft een bloos,
Naer hem de minnetocht vervoerde in zijn gedachten.
Wanneer Dameet hem steurt met zijn bedroefde klachten
En bootschapt Dafnis doot, och Dafnis, zegt hy, d'eer
En liefde van al 't vlek, och Dafnis legt ter neer.
Laet nu de bokken vry, ik kanze nu ontberen,
De jonge druif en 't loof van mijnen wijngaert scheren,
Als maer de Lijksipres blijft groeien als voorheen.
Mijn schapen wijkt; gy zoud de kruiden licht vertreen,
En schaên den Rozelaer en Heulbloem, wijkt ter zijde
Mijn Geitjes, want ik die aen 't graf van Dafnis wijde.
Bezie de Beek, noch korts zoo helder als kristal,
Nu isze me beroert; de zuivre waterval,
Die moedig met een schat van paerlen pleeg te bruisschen,
Zinkt neer zoo zwaer als loof, en smoort zijn lieflijk ruisschen.
Hoe zoekt het vee zoo ver het nat ter slinkerhant?
't Is door mijn tranen brak geworden aen dees kant.
'k Zal nu niet meer helaes! met hartelyk verlangen,
Aen uw Geleerden mont en lippen blijven hangen
En hooren, hoege een knaep, en op uw jonkheit stout,
Uw leven hebt uitheemsch in veel gevaer betrout,
Te water en te lande in velden en woestynen,
En daer de stroomen staen geboort met Rynsche wynen,
En daer de Seine u zach gelegen aen zyn zoom,
En hiel op uw gezang de golven kort in toom:
De Seine tot ons leet nu tevens uitgelaten,
Die onze hutten dreigt met woedende Soldaten,
En weid moortdadig 't lant met vier en vlammen af.
Dies zoo ons iets, naer gy gedaelt zyt in het graf,
Vertroosten kon, dit zou 't alleen ô Dafnis wezen
Dat gy geen rampen voelt, noch grooter hebt te vrezen.
Maer ach! met u is al myn vreugde en leven uit.
Nu draeg deze olm voortaen myn uitgediende fluit.
| |
| |
Toen antwoort Egon; gy hebt mooglijk noch zijne oogen
Geslooten, en die met uw lippen konnen droogen,
En zijnen veegen geest gevangen in uw mont.
Maer ik (en ik stont me met hem in naeu verbont,
Hy hielt my me voor vrient) hebt mooglijk toen gezeten
Aen rijkelijken disch, en al mijn zorg vergeten.
O wreede hemel die my Dafnis hebt ontrukt!
Mijn ooft blijve op den boom voortaen vry ongeplukt.
Voor hem alleen pleeg ik de Muskadel te snoeien,
Voor hem liet ik de keur van guldelingen groeien.
En toen my Galatee korts vrijde met een lonk,
Om dry paer Pruimen, dat zoo sierlijk hing te pronk
Aen dezen boom, heb ik haer koeltjes afgeslagen,
Hoewelze waerdig scheen dat puikooft weg te dragen.
Het wachte op Dafnis komst, en had ik d'eer gehad,
Het waer hem in den mont gevallen waer hy trat.
Wast om dit ongeluk te spellen, dat de schapen
Dus blaetten, en de Stier zoo vroeg my steurde in 't slapen
En 't Kalf den uiër liet en loeide door den stal;
Ik vreesde wel; maer niet voor zulk een ongeval.
Nu schreit het al met my. de kruiden leeren schreien,
En schudden, daermen 't ziet, hun tranen op de weien.
De Beek stort tranen, duin en dalen galmen weer,
En zelf mijn boom uit rouw, stort al zijn pruimen neer.
Hoe wil dit Damons harte ontsteken, en hem knagen,
O Dafnis! want gy waert zijn liefde en welbehagen,
Die groote Harder, zoo van 't Godendom bemint;
En Woutheer, die dit lant aen zijne wetten bint,
Zal op een hooger klank uw lof en wijsheit zingen.
Dan zal de kudde zich van hupplen niet bedwingen;
Dan wil de Nachtegael, die nu een rouwtoon slaet,
Het orgel van zijn keel doen klinken naer zijn maet.
Nu staet de kudde stom. de zwaen die pleeg te bruizen,
Voor stroom, begint van druk zijn pluimen uit te pluizen.
| |
| |
De zeevlam neemt den boom zijn bloesem en sieraet.
De Noordewint verzengt de roos. de hagel slaet
Het kooren, uwe doot al onze vreugt ter neder.
De blijde lentezon verpoost het winterweder.
Het herfstsaizoen deelt mild de vrucht des zomers uit;
Maer ach! wanneer de doot ons eenmael d'oogen sluit
Komt niemant weer. vertrouwt op deugt en eedle gaven,
En bloeiende ouderdom. zie. Dafnis is begraven.
Dus zongen Egon en Dameet, by beurte om stryt,
Wanneer de schaduw aen het krimpen, hun de tyt
Besnoeide, en riet het vee ten beemden in te jagen,
Om 's avonts Dafnis doot geruster te beklagen.
|
|
Auteursrechtvrij