Lykgedicht, Op den Weledelen Heer, Heer Laurens Buisero, Ridder, &c. Heere van Dussen, Muilkerke, &c. Raed en Sekretaris van zijn Hoogheit.
DE werrelt heeft geen rust. het menschelijke leven
Wort op en neder, als 't gety in zee, gedreven;
Nu stroomt het alles toe van zelfs, gelijk de vloet,
Dan rukt het d'ebbe weg van zwaren tegenspoet;
Maer trouwe diensten aen het Vaderland bewezen,
Staen pal, en hebben geen gevaer noch storm te vreezen;
Die maken edel, en het stamhuis van een heer
Die dus zich queet, groeit aen in waerdigheit en eer.
Dies schoon uw sterflijk deel wort in het graf gezonken,
Daer uw bedroefde vrouw en al 't geslacht verdronken
In tranen, het verlies des grooten mans beschreit,
O edel heer! uw ziel, die hier d'onsterflijkheit
Al zuchte te gemoet, om van den last ontslagen
Des lichaems, weêr by God te worden opgedragen,
Waer van z'er oorsprong nam, laet zulk een strael van licht
En onbesproken glans noch na in elks gezicht;
Dat zy geen glorie by den naneef zal ontbeeren,
Zoo lang men trouw en deugd op 't aerdrijk kan waerdeeren.
De dappre Maurits, die geen Alexander week,
Daer Arragon voor zijn vernuft, en moed bezweek,
Zag in uw jeugt alreê, gelijk met arents oogen,
Uw zuiver oordeel, zoo volmaekt, en opgetogen,
En zulk een helderheit van zinnen en verstant,
Dat hy u Frederijk naliet ten rechterhant;
By wien gy u zoo kloek en vlijtig hebt gequeten,
Dat mijne Zangheldin, te zwak dit uit te meten
| |
Naer waerde, liever hier haer onmagt stelt ten toon,
Dan datze uw deugden met te slecht een lauwer kroon.
Doorluchtigste Amelye, ei laet u niet mishagen;
Zoo ik uw Hoogheit na zijn dienst en zorg durf vragen;
Gy kunt getuigen van zijn onvermoeiden vlijt.
Gy hebt hem overal verdadigt voor de nijt,
En weêr met vreugd gezien, hoe dat hy onbezweeken,
Geduurig voor het recht dorst van Oranje spreken.
Hy offerde gerust zijn ziel den hemel op,
Nu hy Prins Wilhem zag gevoert ten hoogsten top
Van Staetbewint, herstelt in alle waerdigheden,
Die zijn geslacht van ouds gewoon was te bekleeden,
Hem trooste dat hy 't Land, zoo na aen 't ondergaen,
En deerelijk geschokt door een verwoede orkaen
Van oorelog, die scheen het al te zullen breken,
Door 's Princen krijgsbeleit; weêr 't hooft om hoog zag steken,
En triomfeeren met ontzag te lande en zee,
't Geen Engeland volmaekt door een gewenschte Vreê.
Ook scheen 't het einde van zijn wenschen te bekroonen,
Dat in Oranjes dienst, en ampten hy zijn zoonen
Had ingevoert, als drie kolommen van zijn' Staet,
En Erfgenamen van hun Vaders wijzen raed.
Mevrouw laet af uw man zijn vreugde te benijden,
Het langer leven was maer rekking van zijn lijden.
Gy steurt den Fenix in zijn asschen op 't altaer.
Hy juigt om hoog, en kent geen klachten noch misbaer.
De werrelt heeft niet hem, maer hy heeft haer verlaten.
Die zijn verlies beschreit, schijnt zijn geluk te haten.
Al trokt gy met gebeên, noch sterker trok hem God,
Daer hy 't verganklijk ruilt, voor 't eeuwig heilgenot.
Geen laster zal nu zijn verdiende glorie smooren,
Die barst ter grafzerk uit, en laet alom zich hooren
Al stopt de zwarte nijt het oor voor dat geluit.
Dus blies de Hemel maer de lamp zijns levens uit,
| |
Auteursrechtvrij