Gedichten. Deel 2(1685)–Joannis Antonides van der Goes– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Uitvaert Van den Ed. Manhaften Heere Heer Michael de Ruiter, Ridder &c. Lt. Ammirael van Holl. en Westvrieslant &c. ZOo legt helaes! die waterhelt, De schrik der vyandlijke vlooten, De groote Ruiter, neergevelt! Sicilje heeft haer verw verschoten Van schrik op zulk een zwaren val. Maer Neêrlant treft het boven al, Dat in zoo veel vermaerde slagen De zeetriomf heeft weggedragen Door 's Mans voorzichtigste beleit, En onverwonnen dapperheit. O Siciljaensche kust! o stroomen! Is ons die Zeemars dan benomen! Trinakrië, met al uw steên, Hoe stont gy voor het hooft geslagen, Wat dootschrik reed'er door uw leên? Toen Michaël, voor uitgedragen Op 't briesschend waterpaert, vol vier, De Nederlandsche zeebannier Aenvoerde, en in de Fransche vlooten, Op 't barsten van de donderklooten, [pagina 170] [p. 170] En gruwzaeme oorelogsmuzijk Der zeekortouwen, viel, gelijk Een adelaer met klaeuw en veder, Stort op een vlucht van gieren neder. Scheen 't u niet, of Tyfoëus weer, Daer Etne vast staet op zijn lenden, En schiet op hem haer wortels neer, Met arbeit zich zocht om te wenden? En braekte met een helsch geluit Een zee van vier ten schoorsteen uit: En wentelde de stuivende asschen Tot in de Middellantsche plassen, En glas en steenen, half verbrant, En brokken van zijn ingewant? Terwijl al d'oever schijnt te gloeien, En schud en davert op zijn loeien. Scheent gy niet van uw' wortel af Te schokken, op den fellen donder Des Ammiraels, hier op zijn graf Noch strijdende als een waterwonder? De buskruitwolken dekken 't strant. De roode haen kraeit moort en brant. De zee scheurt open tot den navel; En Scylle ontduikt de vlam der zwavel. In zulk een storm en oorlogsgloet, Ten koste van het Fransche bloet, In zulk een onweer op de baeren, Moest Michaël ten hemel vaeren. 't Bedroefde Neêrlant, plat getreên. En afgepijnt door ooreloogen, Heeft noch geen grooter ramp geleên, En schreit vergeefs met bloedige oogen [pagina 171] [p. 171] Op 't heldenlijk, dat in dees' noot Te vroeg ten roof viel aen de Doot: Indien hy anders is gestorven, Die zoo veel glorie heeft verworven, En in het eeuwig diamant Met zijn rapier en strijtbre hant Zijn eigen daden heeft gedreven. En met zijn bloet zijn lof geschreven. Wat werreltsdeel weet van zijn deugt Niet met een vollen mont te spreken, Zelfs in het bloeien van zijn jeugt? 't Zy hy in 't Oosten door quam breken: Of schuimde d'Afrikaensche kust, En Amerijke stelde in rust. Of tot den Bosfor opgevaren, Verdelgde Turken en Barbaren, Verdadiger der vrye zee. Of ankerde voor Chattams ree. Of temde witte en zwarte Mooren. Als was 't geluk hem aengebooren. Messyne trek vry 't rouwkleet aen. Hem, die haer quam van 't juk bevrijden, Zoo verre uit onzen Oceaen, Bezwijkt zijn been, in 't hevig strijden, Maer niet de moet, die onverzeert De Doot in haer gezicht braveert. Nu sier vry alle drie u kaepen, Sicilje, met het heldenwapen Van Neêrlants grooten Ammirael. Terwijl het lijk met staet en prael Wort in het Vaderlant ontfangen, En 't slagzwaert in 't gestarnt gehangen. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij