Gedichten. Deel 2

[p. 152]

Op de bibelstof Van den Heer Laurens Bake van Wulvenhorst.

WIe zal voortaen de Poëzy,
Een hemelgaef van God geschonken,

Verachten als een razerny

Die niemants lust behoort t'ontvonken,

Omdat ze op een verheven trant,

En van een grooter vier gedreven,

Voorby streeft het gemeen verstant,

Dat laeg by d'aerde neer blijft zweven,

Daer zy d'onsterflijkheit geniet

En onder haer de starren ziet.

Dan geeft de Hartog der Hebreen

Den hemel en het aerdrijk ooren,

De rotsen splijten zelf vaneen,

De honig wort uit hun geboren,

En olie vloeit ten klippen uit.

Dan voelt zich 't hart der zee verstijven

Op 't goddelijk triomfgeluit,

Toen Faro, met zijn heir aen 't drijven,

Als drenkeling, de voeten spoelt,

Daer Israël geen water voelt.

Men ziet het Hemelsche tapijt

Ontrolt in Gods gewijde bladen,

Alöm met zoo veel konst en vlijt,

Verheerelijkt met dichtsieraden,

Niet in den zoom en buitenkant;

Maer in den inslag zelfs geweven

[p. 153]

 

Als beelden van volmaekten stant,

 

Die 't gantsche werkstuk luister geven.

 

Zoo gloeit by paerlen aen een kroon,

 

Een Diamant noch eens zoo schoon.

 

 

 

Dit wekte, ô Bake, uw eedlen geest,

 

Om in dat heiligdom te treden,

 

Te schoeien op een duitsche leest

 

Zoo veel gezangen, die met reden

 

Van yder werden aengebeên,

 

Als vloeiende uit een hemelsche ader.

 

Ik ken geen schooner Hippokreen,

 

En noit zag ik den zangberg nader.

 

Hier laeve ik, uit een volle borst.

 

Aen heilig water mijnen dorst.

 

 

 

Gy, opgevlogen als een Zwaen,

 

Zet u op Libans toppen neder,

 

Terwijl de spelende Jordaen

 

De schaduw van zoo menig Ceder,

 

Verdubblen ziet in zijn kristal.

 

Zy willen hare vreugt vertoonen,

 

En, spieglende in zijn waterval,

 

Verheffen hooger hare kroonen,

 

Nu gy, op Salomons geluit,

 

Den lof zingt der vergode Bruit.

 

 

 

Welaen, ô dichter, net van zwier,

 

Laet ons uw zuivre klanken hooren.

 

De wierook van uw kuisch papier

 

Wil zelfs het hemelschdom bekoren.

 

De dichtkunst zal dat schoon juweel,

 

Zoo waerdig om haer hals gehangen,

 

Waerdeeren als haer beste deel,

 

Tot glory van uw bibelzangen.

[p. 154]

 

De kunst zoek' elders enklen lof;

 

Men prijs' die hier ook om de stof.