Gedichten. Deel 2

Op het verjaergetyde Van Jonkvrouw Machtilde Zas, van den Bossche,

HEt nieuwe jaer dat u ter weerelt bragt,

Tot vreugde en eer van uw geslacht,

Machtilde, waerd der maegden kroon te strijken,

Heeft met een wonder willen prijken:

Want zelden heeft een mensch in een verbant

De schoonheit, deugden en verstant.

Maer dat u weer bewaert heeft in het leven

Heeft noch veel grooter proef gegeven:

Dat heeft alleen een ruwe schets gemaelt,

Van zoo veel lof waer meê gy praelt;

Maer dit stelt ons in vollen glans te vooren

De wijsheit en 't beleit u aengeboren.

Zoo ver de vrucht de bloessem overtreft

De bloem met recht zich boven 't zaet verheft,

En boven d'ent men boomen ziet waerdeeren,

Zoo ver heeft meê dit jaer te triomferen.

Ik breng by u geen bloemfestonnen aen,

Een wensch kan by de Goden zelfs volstaen.

[p. 138]

 

Indien die nu gelukt nae mijn behagen,

 

Zie ik noch lang uitbreiden uwe dagen,

 

En u, eer weer het nieuwe jaer verschijn,

 

Nae wensch gepaert, en blijde Moeder zijn.