|
| |
| |
| |
Het huwelyk Van den Eed. Heere Theodoor Kerkring, En d'Ed. Jonkvrouw Klara, Maria van den Enden.
IK voel mijn aedren van een grooter vier ontsteken,
Dat arbeit met meer kracht en luister door te breken.
Gewislijk Venus zelf noopt haren dichter aen.
Ik zie de Minvoogdes met scherpe myrteblaen
Om 't schoone hooft bekranst. zy komt mijn veder stieren
En aemt een geur van liefde op 't velt van mijn papieren.
Vrou Venus had vergeefsch 't onwinnelijk gemoet
Van Kerkring lang bestreen met toortze, schicht en gloet.
Kupido, in een rei van dartle minnegoden,
Quam hopeloos weer in zijn's moeders schoot gevloden,
Die streelt hem 't hooft, noch root van eedle schaemte en spijt.
d'Albaste hant, die langs zijn gloeient aenschijn glijt,
Gelijkt een Leli die, van labberkoelt gedreven,
Komt over rozeblaen en hofpeony zweven:
Ach! zegt hy, 't is gedaen. mijn krachteloos geweer
Heeft uitgedient. ik leg de toorts voor eeuwig neer
Wat helpt het of ik al de goden heb verslagen,
Zoo Febus morgen op den steilen zonnewagen,
Aenstuivende, tot wraek van zijn verdienden val,
Den hemelteeknen en gestarnten overal,
Van d'eene aen d'andre kim, geschaert op hare wachten,
Mijn neerlaeg spelt, en my verguist in mijne klagten?
't Vergift der pijl, die ik hem toedreef in het hart,
Na zijn bravade, knaegt zijn boezem noch met smart.
| |
| |
Hy kan om 't hoog Parnas niet met den Lauwer prijken
Of denkt op Dafne, en wie haer dwong zijn min t'ontwijken.
Nu geeft hem mijn schandael den blixem in de hant.
Bedriege ik my? of hore ik Boreas aen strant
Met vroolijker gedruis uitgieren op zijn veren.
't Gaet vast. hy me zal in mijn rampen triomferen.
d'Ontschaker van de blanke Orithiy vergeet
Mijn dienst, en klapt verwaent de wieken in mijn leet.
Want toenge uit Pafos en Idalische lantdouwen,
My op de vleugelen belaste lucht te bouwen,
Nae 't prachtich Amsterdam dat alle watren peilt,
En als een zeevorstinne om beide poolen zeilt,
Quam ik in 't boekzalet van Klara ingesloopen
Met mijn gevolg, die alle op d'overwinning hoopen;
Maer zy gewaerdigt zich niet eens dat schoon gezicht
Op my te slaen. haer geest van hooger drift verlicht
Boort door de wolken hene en alle starretransen.
De kamer was vervult van ongemeene glansen.
Ik zach'er Pallas zelve en d'eige kracht en zwier
Van wezen, vyant en tieran van 't minnevier.
'k Beproeve vruchteloos in 't einde met mijn reien,
Hare opgetogen ziele allenxkens te verleien:
Mijn hofwacht, Zuchter, bootst met mommelent geluit,
Een droeven minnaer nae, versteken van zijn buit.
Heer Vleienaer, gespitst om zielen te bekooren,
Betoovert met zijn stem die alte zedige ooren.
Al 't minnegodendom, gestrengelt hant aen hant,
Verbeelt haer 't zoet genot der kuissche minnebrant.
Ik stont terwijl gereet, om, eerze 't kon beseffen,
Door borst en ribben haer in 't ingewant te treffen;
Maer zy bleef pal, en gaf den boezem nimmer bloot.
Een schans van boeken keert de pijlen die ik schoot.
En hoe ik poogde met mijn schichten door te breken,
Ik zagze lillende in papieren blyven steken.
| |
| |
My dunkt ik hore alree hoe Momus nu braveert,
Dat een papiereschilt mijn laffe pylen keert.
Toen vliege ik Kerkring in, noch in het hart verbolgen,
'K verbie mijn Hofgezin uit schaemte my te volgen,
Om, zoome weer de zege ontviel, geen tuigen meer
Te hebben, als my zelf van mijn vernietigde eer.
De kamer stont vol vier. ik zag de vlammen spelen
En zwieren met de tonge uit blakende ovenkelen.
De vluchtige Merkuur, gegeesselt van den gloet,
Kromp nu van smart, verhief dan weer zijn trotschen moet,
En arbeide om door 't glas in d'ope lucht te dringen,
En wierd een Proteus in gestaltewisselingen.
Saturnus, altijt blaeu van kou, wiert in dit vier
Zoo root als karmozijn. zelf Febus vonde ik hier
Gelijck een Koning met een kroon van goude stralen.
Terwijl mijn oogen in die wonderen verdwalen:
Vond ik mijn minnetoorts gesmolten, en het wasch
Van 't hongrig vier verteert. daer lag mijn hoop in d'asch.
Noch volge ik hem, daer hy mijn flitze zocht t'ontwyken;
Maer 'k voel mijn benen noch van koude schrik bezwyken:
Die zael was met tapijt noch schilderkunst versiert;
Maer bekkeneelen en geraemten van gediert
En mensch. de bleke doot had daer haer plaets genomen.
't Scherminkelleger scheen onstelt, toen 't my zag komen.
De knoklen, wervels, borst en ribben slaen geluit
En dryven my, bezweet van schrik, dat kerkhof uit.
Och! 'k heb te reukeloos te driest, een helt bestreden
Voor wien de dooden, op zijn wenk, in 't harnas treden!
De schone Cytheree vertroost hem, en beveelt,
Dat iemant van zijn volk, 't gewaet van Pallas steelt.
Hoort zegtze, die Minerf den beuklaer kan ontdragen,
En haer gepluimden helm, zal mijnen minnewagen
Drie zonnen achtereen gebruiken onbelet,
En stellen al den sleep der minnegoon de wet.
| |
| |
Het hangt'er aen. ik weet en hebze doen verspieden
Dat zy voor langen tijt gezelschap zal ontvlieden.
Zy schrijft een Ilias van wonderen, tot lof
Van Kerkring, en verdrinkt in zulk een zee van stof,
En hout zich ongetoit in kleen vertrek verborgen.
Gaet heen. gy weet genoeg. men stelt 'et aen uw zorgen.
Elk maekt zich vaerdig, en verlangt na zulk een buit.
Toen opent zy haer zoon 't geheim van 't groot besluit.
Zy wil zich mommen en met Pallas hulzel prijken,
Om door dat masker best Maria uit te stryken,
En onverdacht de maegt te naken als 't haer lust;
Maer noch hielt d'eerste schrik den minnegod ontrust.
Die spoken maelden noch in d'onrust der gedachten.
Dit merkte de Godes, en sprak, nu weeg uw krachten.
't Gespens dat u verschrikte en deze neerlaeg gaf,
Zal zelf de minnekracht trompetten uit zijn graf.
'k Wil d'eige wapenen, waer voor u eer moest duiken,
Met grooter voordeel weer tot uw triomf gebruiken.
Of weet gy 't niet? dat been, die schenkels, door zijn vlijt
Met heele lijken aen d'onsterflijkheit gewijt;
Geen zantmumyen, zwart geblakert door de golven,
Van 't zant, en uit den buik der heien opgedolven;
Maer 't eeuwig hooft alleen, met balsem geblanket,
Als of een frissche maegt vast sluimerde op haer bed,
Zijn beelden, door 't bestier van uwe hant gegoten.
Maer daer 's uw stoet. wie heeft het harnas aengeschooten?
Wie draegt dus welig den ontzachbren slangeschilt?
Wie dekt zijn hooft en hals met dezen helm, dus milt?
Zy quamen onderwijl op 't schielijkst aengeronnen.
Elk stofte op zijn beleit. elk had den prijs gewonnen.
d'Idalische Vorstin bedanktze hooft voor hooft,
En staeft op nieuw het woort, en 't geen hun was belooft.
Het einde ontbreekt.
|
|
Auteursrechtvrij