Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
Auteursrechtvrij
[pagina 114]
| |
Zang: Belle Iris.I.
't ZOnnenooge, lang bedekt
Van gestrenge wintervlagen,
Pronkt veel schooner op zijn wagen
Als de nevelwolk vertrekt.
Zoo is meê des Bruigoms wezen
Opgeheldert met meer gloet,
Nu hy alle minnevrezen
Heeft getreden met de voet.
II.
Rome spelde in tijts haer druk,
En voorzag de staetgeschillen
Uit d'oraklen der Sybillen:
Maer zy brengen hier geluk.
Hier wort alle rou verbannen
Op een wenk van haer gezicht,
Zorge en onrust; twee tierannen,
Weggedreven uit het licht.
III.
Adriaen kleeft aen de mont
Van Sibylle, in liefde ontstoken,
| |
[pagina 115]
| |
Zy, gelijk een rooze ontloken,
Kust zijn quijnend hart gezont.
Zoo wierd Peleus opgetogen
Toen hy ruste in Thetis schoot,
En zich blind zag in haer oogen;
Die hy met zijn kusjes sloot.
IV.
Zoo vergaept de Nachtegael
Zich aen zijne gade in 't vryen,
En doet velt en woestynyen
Galmen op zijn minnetael.
Bosch en berg gevoelt de tochten
Op haer beurten van de mins
Zy doet wildernis gedrochten
Zorgen voor haer nestgezin.
V.
Speelgenootjes, die zoo fier
Noch trotzeert vrou Venus krachten,
Leert die magt niet meer verachten,
Die het al zengt met haer vier.
Dit heeft zelf Jupijn bevonden,
Toen hy in een gulden Zee
Droop door lijfstaffiers en ronden
Op de koets van Danaë.
VI.
Maer de nacht aen 't overslaen,
En de schaduwen aen 't dalen,
Nooden uit de Bruiloftszalen
't Jonge Paer na bed te gaen.
Dooft de toortzen die noch schijnen:
Speelgenoots verlaet de Bruit.
Daer meê schuift men de gordijnen,
En de Dichter heeft hier uit.
| |
[pagina 116]
| |
Zang:
|
|