Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
Auteursrechtvrij
[pagina 109]
| |
Gestegen, stooft uw ingewant
Nu met een aengenaemer brant.
Niet anders zietmen reizenaeren,
Schipbreukelingen doot van kou,
Omhelzen hun bekreeten vrou;
Daerz' omgeslingert op de baeren,
Haer vaderlijke stad en gront
Begroeten met bestorven mont.
Een schat met zweet en bloet bevochten,
De stedenkroon door stael en vuur
Behaelt, van 's vyants legermuur,
In twijffelachtige oorlogstochten
Is duurder, dan die buiten noot
Wort toegeworpen in den schoot.
De liefde groeit in zwarigheden:
En blijft gelijk een strantklip staen,
In 't barnen van den Oceaen
En golven van de wint bestreden,
Die met vervaerelijk geklots
Te barste storten op de rots.
God zelf, de Hovenier in Eden,
Gaf d'eerstelingen van de min
In paradijslucht een begin,
Daer 't jonge paer vooruitgetreden
In galeryen, die de zon
Niet uit zijn trans doorstraelen kon,
Hun kusjes drukte op malsche kaeken,
Met roos en lely ondereen
Gemengt, en liefelijk besneen:
Als ringeldoffers, die aen 't blaeken,
Veel liever met hun nestgezin
Den dag verwenschten, als de min.
En gy stantvaste Trougenoten,
Gy triomfeert dan zonder schroom,
| |
[pagina 110]
| |
En geeft uw min den vollen toom!
Terwijl wy, van 't geluk verstoten,
In grondelooze minnezee
Omzuklen zonder strant of ree;
Maer in uw blijdschap opgetogen,
Meé wenschen zulk een rijken loon
t'Ontfangen, voor de huwlixtroon,
En voor het minaltaer gebogen,
De vryheid, die ons 't meest behaegt,
Op t'offren aen een jonge maegt.
Nu hebben Damasceensche hoven,
Bekent door Atalantes zucht
In 't grijpen van de goude vrucht;
Terwijl de minnaer, voortgestoven
In 't worstelperk, zijn Bruit geniet,
Daer zoo veel jeugt het leven liet;
Adonis hofwaranderyen,
Zoo duur bepurpert met gebloemt,
Waerop d'aeloutheit trotst en roemt,
En Cezars boomgaertlekkernyen,
In d'ogen van de kuische Bruit
By haeren Bogaert eeuwig uit.
Hy zelf verkoos voor zulk een leven,
Gematigt met een lieven brant,
Geen koninklijken tullebant,
Noch tronen boven 't volk verheven,
En grootheit, die vervult banket
Met doodlijk Akonijt besmet.
Zoo waerlijk stort des hemels zegen
Op 't lentsaizoen van hunne trou,
Gelijk een frisschen morgendou,
Of onverwachte zomerregen,
En maeke u Vader, eer de maen
Noch tienmael in haer kring zal staen.
|
|