|
| |
| |
| |
Nederlaeg der Turken,
Onder 't beleit van den Edelen Heere Willem Jozef, Baron van Gent, Luitenant ammirael &c.
Nec flammas superant undae.
ALgiers, het bloedig roofschavot
Der wilde Middellandsche stroomen,
Wort eindlijk van zijn kroon geknot,
En ziet zijn roofvaerdy betoomen.
De kust van Barbarye waegt
Van zoo vermaerde nederlaege,
Nu Gent de zeestraet heeft gevaegt
Van die gevreesde waterplaege,
Die, dol van roofzucht en verwoet,
Versmoorde in eene zee van gloet.
De zon streefde op haer daghkaros
Ten derdenmaele uit d'oosterkimmen,
En brak de regenwolken los,
En quam met schooner straelen klimmen,
Geheldert door de noordewint,
Toen Hollandsch Ammirael, verbolgen,
Den blooden Turk, ter vlugt gezint,
Dus vrugtloos in zijn zoch te volgen,
Hem aengreep dat hy droop, vervaert,
Gelijk een rekel zonder staert.
Nu, drijft vry af voor wind en stroom
Gy plonderende watervogels,
Bestorven om het hooft van schroom,
En vlucht met uitgespreide vlogels:
| |
| |
Gy zult dien Jager niet ontgaen
Die u, van allenkant benepen,
Ten trots van uwe halve maen,
Zoekt in zijn vliegent net te sleepen,
Om dit gespuis, van ree tot ree,
Te dryven uit het velt der zee.
Daer beeft al 't Afrikaensche strant.
De Moor ziet zelf zijn verf verbleeken,
Nu d'Oceaen in lichten brant
Een weerlicht spreit op alle streeken,
En rolt den donder van 't kanon
In eene drift Salpeterwolken,
Die stuift in d'oogen van de zon,
En dreunt in Nereus diepe kolken,
Als of Salmoneus met gedruis
Rinkinkte op Elis kopre sluis.
Maer wie zou 't uitstaen tegens Gent,
Gewoon in zee te triomferen,
En uit het oorloogselement
Niet, als met zege, weer te keeren?
De Roofbarbaer kloppe op zijn mont,
Als d'Aemstel dondert met zijn vlooten,
Die stroopers op hun eigen gront
Verguist, en op het hart komt stooten,
En, moedig van den Teems verzelt,
Hun zeestandaerden scheurt en velt.
Daer drie paer kielen, even stout
Om onze koopvaert te bepaelen,
T'ontheisteren het vrye zout,
Bezwyken met hun Ammiraelen:
Verstuiven in den rook en brant,
En dreigen met die zelve roede,
| |
| |
Al 't roofziek en ongastvry strant,
Noch rookende van Turkschen bloede,
Dat, ziedende en beschaemt van spijt,
Noch hun verbaesde vlugt verwijt.
Gy hebt de heele kristenheit
O Helden! door uw deugt verbonden.
En wiert geen loon voor uw beleit,
Noch dank meer voor uw moet gevonden,
De kristenslaeven, vry gekocht
Met vier, en van 't gewelt ontslaegen,
Verzwijgen noit dien trotzen tocht,
Zy zullen van uw lof gewaegen.
Zoo vaert de Zeeman weêr gerust
Om winst van d'een na d'ander kust.
|
|
Auteursrechtvrij