Gedichten. Deel 2
(1685)–Joannis Antonides van der Goes–
AuteursrechtvrijDe Teems in brant.
| |
[pagina 7]
| |
Helt Michaël, van edlen toren
Ontstoken, blaekt van ongedult
Om tierannie, zonder schult,
Den armen dorpeling beschoren,
En wenscht, door heldenmoet met lof,
Haer trotsheit neêr te treên in 't stof.
Zoo rukt hy, met een bosch van kielen
Den Teemsstroom op, in 't ingewant
En aengezicht van 's vyands land,
Maer niet ten plaeg van arme zielen:
Dat voegt geen oorlogsleeu vol moet;
Maer winterwolven heet na bloet.
Hy sluit den stroommond zelfs van buiten,
En hout den Watergod in toom.
Daer Gent, die zeemars, sonder schroom,
En van geen drieft gewelt te stuiten,
Het ondier, met ons bloet gemest,
Verworgt en foltert in zijn nest.
Zoo volgt de Boschleeu, opgestoven,
Na lang gedult door wildernis
En wegen daer geen uitvlucht is,
Den Tiger in zijn hol van boven;
Geen woestijnyspelonk hoe naer
Beschermt zijn vyand in gevaer.
d'Aeloudheit juichte op alle straten,
Europe had niet keels genoeg,
Toen Haerlem met getanden boeg
De keten brak van Damiaten,
En rukte, d'Aziaan ten spot,
Gevange Kerstens uit het slot.
Nu zeiltmen over ysre vloeren
En schepen, uit verbaesden moet
Gedompelt in den steilen vloet,
Om hier den Waterleeuw te snoeren,
| |
[pagina 8]
| |
Die bruist door duizent kogels voort,
En klampt de Britze magt aen boort.
Nu smookten al haer oorlogschepen
En Strantkasteelen kloek vermant,
En Magazijnen in een brant
Die Londen eeuwig na zal slepen.
De Teems kroop opwaerts na zijn bron,
Beducht of weder Faëton,
Ten zonnewagen opgestegen,
In zulk een onverwachten stont
Hem blakerde op zijn eigen gront.
De Teemsnimf, schreiende en verlegen,
Versmachte op haer gewoone ree
En dompelt haer paruik in zee.
Zoo beefden eertijts d'Italjanen
Toen Hannibal, zijn legermagt
Voor Romen, over d'Alpen bragt.
Met uitgevouwen standertvanen.
Dat heet de zeeslang, trots en dol,
Verwurgen in zijn eigen hol,
Die buiten recht gespat en banden,
Als of de Leeuw van Holland sliep,
Nog flus door al de werelt riep:
Wy hebben 't Zeegewelt in handen.Ga naar voetnoot*
Maer Gy, die in den lichten brand
Uw leven waegt voor 't Vaderlant,
En 's vyands magten durft besnoejen
Als gy hem in den boezem boort,
En op zijn eigen strant versmoort,
Om vrede uit oorlog te doen groejen,
Hoe maektge met uw halsgevaer
Den heelen staet uw schuldenaer!
|
|