Gedichten. Deel 2

Op den oorlog met Engelant.

IS 't bloethol van den Teems met brein noch bloet te stoppen?

Of moet de Fransche vlag, in onze vloot geplant,

Noch eerst haer kruin doen zien aen 't wrokkent krijtestrant;

Of Londens Dwingelant op zijne mont doen kloppen?
Brittanje was belust haer hollen balg te proppen

Met Neerlants schat, of met het heele Nederlant:

Dus schreeuwt zy, heet op roof, de Leeuw legt aen den bant.

Hy slaept gerust. 't is tijt hem nu van kant te schoppen.

(Met list of oorlogsdeugt te winnen, scheelt niet meer.)

't Is tijt (zijn klaeuwen zijn noch stomp van 't Zweets geweer)

Het ondier in zijn nest te worgen, of te branden.

De Leeuw, te lang getergt, was al dit snoeven moe:

Hervatte d'oude kracht, en beet ten laetsten toe;

Dat Londen nimmermeeer zal twijflen aen zijn tanden.

[p. 5]

 

Maer ach! de Teems legt ons niet fel genoeg en sart:

 

Al dekt hy d'oceaen met hondert zware kielen,

 

Gereet om 't al met loot en zwavel te vernielen;

 

Men driest Westfalen ook in 't harnas, tot onz' smart.

 

Dat volgt de stormhoet van haer Bisschop Beerenhart,

 

Ten kost van Stuarts beurs, en opgepreste zielen.

 

Zoo volgt hy 't Vriesche heir stoutmoedig op de hielen!

 

Maer blijft in het moeras van Groeningen benart.

 

Ziet toe. een Leeuw is licht te tergen, niet te sussen.

 

't Is 't zelve dier dat zich in Spanjens onweêr queet,

 

En moedig door de huit van 't kopre Zweden beet,

 

Al wiert haer wapenkroon gestijft van Pool en Russen.

 

God brantmerke eenmael die schoffeerders in de kaek!

 

En schaffe ons zijne vree na 't geeslen van zijn wraek.

- Pax una Triumphis

Innumeris potior -

1666.