|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Zeetriomf der Venetianen over de Turken.
Barbaricis Dites spoliis.
Tot roem en eer eeu uit eeu in,
Haer vlugge wieken uit laet spreien
Zoo ver de trotsche legermaen
Der wijtuitstrekkende Ottomannen,
De kruiszon komt in 't licht te staen;
Daer zy de vierschaer vast om spannen!
Hoe lust het my uw leeuwsbanier
Door 't Middelantsche zoch te volgen!
Te zien hoe Hokkinkoert vol vier,
En op die waterslang verbolgen,
Den Sabel om het hooft laet gaen.
Terwijl sint Markus leeuw, gedreven
Daer haer bebloede manen staen,
Den Helt komt kracht en moet te geven.
Nu wenscht hy met een leeuwenkracht
En leeuwenhart, gesterkt van boven,
Als in Gomorraes andre nacht,
Dien trotschen hoogmoet uit te dooven.
Nu wenscht hy op de Turxsche zee,
Gelijk een Perseus aengevlogen,
's Lands onderdrukte Andromade
Haer vochte tranen op te droogen.
| |
| |
De Grootvorst van Byzants, zach uit
Zijn hoog Serrail en marmre vesten,
De Kristnen, gapende na buit,
Elkaar bestooken in haar nesten.
Hy hoorde Hollants waterleeuw,
Hoe sterk beschut van Bontgenooten;
De Vries en onverwonne Zeeuw,
Geprangt van Karels oorlogsvlooten
Den Teems braveren op zijn kil.
Hy zach de Zeine aen eed verbonden,
Zich mengen in dit staetgeschil,
En vloeken Stuarts dolle honden.
Ook wist hy hoe zich Deenmark rept,
Om 't bloedig zwaert op zy te binden.
Hoe Zweden naulijkx adem schept,
In zoo veel oorlogsonweerwinden.
Hoe Spanjen op zijn koning treurt,
En vreest de roe der Portugezen:
Hoe Polen, deerelijk gescheurt,
Licht Lubomirskys proi zal wezen.
Hoe 't fier Germanje werkt, om dra
Een Oceaen van bloet te drinken,
Gelijk weleer toen Attila
Zijn degens aen haer Rijn de blinken.
Dit zach hy van zijn hoftrans aen,
En vleide zich met dees gedachten:
Nu is het tijt mijn klaen te slaen
In merg en bloet der Kristenmachten.
Nu is het tijt mijn oorlogspaert
Te hooren briesschen onder Weenen,
Te rukken met het bloedig zwaert
Door rotzen en gebergten henen.
De Wetvoogt Mahomet bestrael
Terwijl, mijn moedige oorlogstochten,
| |
| |
En geef my met het heilig stael
Te wreken aen die kruisgedrochten.
't Gaet wel. zy zitten reets verwoet
Met hongerige muil en tanden,
Gezwollen van 't gezwolgen bloet,
Elkaer in huit en ingewanden.
Veneetje alleen staet even trots
Op 't hart der weelderige stroomen,
Te loeren van haer hooge rots,
Om, als 't haer lust my op te komen;
Maer wacht: nu zal ik uit mijn troon
Die valsche Krokodil verrassen,
Op dat zy weer geen stevenkroon
Ga strijken met haer galeassen.
Zoo sprak hy, en verdagvaert voort
Spahyën, en Janissarbenden,
En Sciöbarges, om de moort
En krijg, haer op den hals te schenden.
Flux rukt hy al zijn magt byeen,
Gepropt met Tarters en Sirieren
En Grieken, om nu plat te treên
't Verdeelde heir der kruisbannieren.
Zoo dekt hy 't Adriatisch zout,
Vast brullende onder 't henevaren,
Met roofgaleien, zwaer van hout,
Als hooge rotzen in de baren!
En tart Venedig, dat al lang
Die zeeorkaen op zee zach klimmen;
Maer reets gewent in 't zeegedrang,
Dien waterbeer te hooren grimmen,
Gereet stont om den dwingelant
Vrymoedig op den huit te vallen;
Te schuimen van de kristenstrant
Tot onder Konstantinus wallen.
| |
| |
Daer staet al 't pekelvelt in brant,
En weerlicht met zijn watervlieten!
De Bosfor schuilt zijn hooft in 't zant,
Verschrikt voor het vervaerlijk schieten.
Venedig beur voortaen haer borst
Met grooter luister uit de stroomen,
En toom dien Aziaenschen vorst,
Wanneer hy holt met ruime toomen.
Vaer voort, doorluchte zeeheldin
Veneetie, laat uw galeassen,
Tot roem en eer, eeu uit eeu in,
De Turxsche heerschappy verrassen.
1666.
|
|
Auteursrechtvrij
