Mediarage
De snelkokende communicatieketel
In de tweede helft van de twintigste eeuw worden wij met nieuws platgegooid. Uit de tv-pomp gutsen twintig en meer kanalen, de radiotoestellen zijn alomtegenwoordig, de video dient als weckpot van de berichtgeving, op de informatieve snelweg worden de eerste files gesignaleerd, wij wéten het nu wel.
Alhoewel. Hoe ziet het leven er in 1995 in Bagdad uit? Gaan daar kindertjes dood van de honger, of is dat een Arabische fabel? De door het Westen aangelegde sanitaire gordel rond Irak zorgt ervoor dat weinigen weten wat er in dat land aan de hand is. Dezelfde door cnn gewilde stilte hangt boven het door de Verenigde Staten bezette Panama.
Nieuws wordt geschminkt tot amusement. tv-nieuwslezers verpoppen tot mannequins die, gevraagd naar hun bron, vrezen dat zij het adres van hun klerenboetiek moeten prijsgeven.
Boven: de zoethouder die uit zijn buis stinkt.
Onder: het mediajaar 1964. The Beatles trekken groeven rond het wereldgebeuren, met als draaischijven bokser Cassius Clay, Rhodesiër Ian Smith, bajesklant Nelson Mandela, een door het leger afgezette Nikita Chroesjtsjov, molenaar-president Lyndon Johnson en een verre van malende Vietnamees.
De linkerbladzijde illustreert de afnemende weerbaarheid van de ooit wakkere burger. Een actief leven lang was Alsteens present op de barricaden, demonstreerde drijfnat van de regen, sloot mee de rijen, riep dat Johnson zijn handen van Vietnam af moest houden, leefde met een bord niet voor zijn kop maar boven zijn hoofd.
Het einde van dat strijdlied is een Gerard die zich neervleit naast zijn zonen, gevloerd door het commerciële pretnet
vtm. Toen die strip in
Knack verscheen, werd
gal opgebeld door een enthousiaste Piet Antierens, commercieel directeur van die omroep, met het aanbod om het
origineel te kopen. De kunstenaar polste of de directeur begrepen had dat
gal de
vtm nog bangelijker vindt dan de calamiteiten in de wereld waar hij tegen opbokste? Bij nader inzien had Antierens voor de strip geen plek vrij aan zijn kantoormuur.