GAL: De overspannen jaren

Opgetekend van 1960 tot 1996

[p. 154]

[p. 155]

Engeland
Zonden van Londen

‘De Britten geloven dat de rest van de wereld hen benijdt om hun excentriciteiten. De meeste daarvan zijn tot lokale folklore vervallen, maar één is onveranderd gebleven: geen mens, ook de Brit niet, weet hoe dat land eigenlijk heet. Is het Engeland? Brittannië? De Britse eilanden, Albion of het Verenigd Koninkrijk? De enige juiste naam is “Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland”, en niemand gebruikt hem. Het sleutelwoord is dus: Koninkrijk.’

Een analyse van de auteur Christopher Hitchens in zijn in 1990 verschenen essay The Monarchy. De anglofoob Willem Frederik Hermans voegt daar in Het sadistische universum aan toe dat ‘de typische Engelsman’ niet bestaat en dat de enige Engelse schrijver van historische betekenis, William Shakespeare, een fictie is.

Margaret Thatcher klieft in mei 1982 als ijzeren boegbeeld van een Britse destroyer door de wateren richting Falklands, om de Argentijnen daar weg te ranselen.

Links zien wij Elizabeth getooid met een ‘bouchée à la reine’, haar minst belachelijke keuze hoed tot op heden. Uit dat toverdeksel duikelen dukaten die van de vorstin de rijkste vrouw ter wereld maken. Terwijl haar kinderen, schoonkinderen, kleinkinderen en het gedienstige keukenpersoneel met hun billen bloot de internationale roddelpers vermakelijk onderhouden.

[p. 156]

De jaren tachtig werden in Engeland politiek bepaald door een alternatieve koningin, de in 1925 geboren kruideniersdochter Margaret Hilda Thatcher. Hierboven drie keer de Iron Lady in baljurk. Links bij een mijnstaking, in een terrilrok gedrapeerd, het kolenkarretje overboord kieperend. Daarnaast moet Edward Heath in 1974 het leadership van de Conservatieve Partij aan de 49-jarige coming woman overdragen. Haar rok klingelt van kapitalisme, zij zal zich in ijltempo persoonlijk verrijken, maar voor John met de pet breken zure tijden aan. De derde tekening memoreert het in 1989 opstappen van Nigel Lawson, minister van Economische Zaken, die vindt dat Margaret het te bar speelt.

Op de rechterpagina probeert de premier kort voor haar opstappen in 1990 alsnog de vooruitgang te stremmen. Zij verzet zich - over mijn levend lijf! - tegen de kanaalverbinding tussen ‘haar rijk’ en het continent, maar wordt door de opschietende gang van zaken tegen de Union Jack gespiest.

Onderaan herkennen wij, juli 1973, premier Heath in de tang van de tiet. Twee van zijn ministers moeten aftreden wegens bezigheden in Londense bordelen. Seksaffaires zullen de elkaar opvolgende conservatieve regeerploegen blijven(d) teisteren. Daarvan getuigt ook de recentere prent, een parafraseren van een doek van de religieus gezinde graveur William Blake. Terwijl Margarets opvolger John Major in 1993 het publiek een strenge morele gedragscode inprent - niet neuken tijdens het naaien en zo - wordt weer een achtbaar regeringslid, gestoken in roze vrouwenlingerie en gewurgd met een jarretellegordel (met rozeknopjes versierd) uitgeleefd aangetroffen. Rechts een ode aan een ler die in een Engelse gevangenis de hongerdood stierf.

[p. 157]