Frankrijk
Land waar Van Gogh een oor aan verloor
Links baant president François Mitterrand zich als een nieuwe Mozes een weg door een tricolore zee die eerbiedig haar golven intrekt. Zijn opvolger Jacques Chirac probeert de socialist in arrogante attitudes te overtroeven. Frankrijk, het land van grandeur en décadence, blijft in de ogen van veel Belgen en Nederlanders een bron van irritatie. Wij willen wel van de blauwe nevels tussen de pijnbomen van de Landes genieten, maar niet zonder een pot pindakaas mee in de rugzak of een cassette van Gaston Berghmans en Leo Martin in het handschoenenkastje. Stel je voor dat wij een woord Frans bijleren of, saperlipopette nog aan toe, de jeu de boules-filosofie gaan appreciëren.
In het begin van de jaren tachtig poseert de communistische leider Georges Marchais met een geknakte rubberen roos tussen de tanden: de (zoveelste) klapband van L'union de la gauche, de krachtenbundeling van socialisten en communisten. Daarnaast zagen Valéry Giscard d'Estaing en Jean-Jacques Schreiber, gretige opvolgers van de doodzieke president Georges Pompidou, in 1974 aan de poten van diens kantelende troon. Rechts, geïnspireerd door het zinnelijke realisme van impressionist Edouard Manet en diens tableau Olympia, versiert midlife-minnaar François Mitterrand zijn maîtresse Marianne met een bos partijrozen. Hieronder presteert staatshoofd Charles de Gaulle het om in 1968 tegen de massale studenten- en arbeidersroep om vernieuwing - Oui!Oui!Oui! - in een halsstarrig Non te volharden.