Uit het hart!

[p. 174]

De Tronk

Een oude knotwilg, holle tronk,

Dwars over eene beke hong;

Zijn bloote wortel 't water dronk;

In zijne kruin de vogel zong:

‘Als ik mijn schaal heb doorgebroken,

Beschermde uw blad en schorse mij;

Nu zit daar ook mijn gaaiken vrij,

En broeit ons eitjes, wel gedoken.’

[p. 175]

 

En 't water ruischte: ‘Drink en put

 

Uit mijne frische klare bronne;

 

Gij hebt voor 't brandend licht der zonne

 

In droge zomers mij beschut.’

 

 

 

En 't veilken geurde: ‘Zie eens neder!

 

Het stil geluk, waarvan ik droom,

 

Vond ik bij u, mijn goede boom;

 

Ik ben uw pleegkind; 'k min u teeder.’

 

 

 

De hutbewoner voegde er bij:

 

‘Wij danken u misschien het leven.

 

Gij hebt ons vuur en licht gegeven

 

In 't lange koude jaargetij.’

 

 

 

Zoo zongen en ruischten en geurden zij daar.

 

De zoelste der winden kwam henengevlogen

 

En lispelde zachtjes den knotwilg, bewogen:

 

‘Niet waar,

[p. 176]

 

't Verheugt het hart, 't is schoon

 

Zulk dankbaar lied en welverdiende zegen?

 

Maar 't beste lot, de rijkste loon

 

Is 't goed te kunnen plegen.’