Parysche bruiloft

[p. 57]

Aan Mejuffer Magdalene Baak.⁺

1

Indien myn zwak verstandt en kleene kracht
In Poëzy, van u zoo hoogh geacht,
Was als myn lust tot in den top gebracht,

Dus zou ik spreken:

+ Opdracht Aan Mejuffer Magdalene Baak. Deze ontbreekt in de zoekgeraakte tweede druk van het treurspel (1649). In de derde druk variant regel 10: en 't minnelyk Toskaansch.

2⁺

ô Magdaleen, verlaat nu eens 't vermaak
In Engelandts verwarde mengelspraak,
En laat dat volk in 't Eilandt, heet op wraak,

In 't moorden steken.

+ Aan Mejuffer Magdalene Baak.
Strofe 2. Het Engels wordt gebrandmerkt als ‘verwarde mengelspraak’, omdat het bestaat uit een mengeling van Germaans en Romaans. Anslo maakt verder een toespeling op de politieke strijd van Cromwel tegen koning Karel I, die in 1649 werd terechtgesteld.

3⁺

Verlaat, ô Baak, het opgezwolle Spaansch,
Het zachte Fransch, en 't brommende Toskaansch,
En loopt niet van onze Amstel buiten baans

Na vreemde rymen.

+ Strofe 3. De tegenstelling van gezwollen Spaans, zacht Frans en brommend (in de variant ‘minnelijk’) Toskaans wijst op 's dichters voorkeur voor het Frans en Italiaans.

[p. 58]

4⁺

Ey taal, een dagh maar, na geen andre taal,
En lydt eens dat myn Treurspel u verhaal',
Hoe Mars bestormt Navarres Bruiloftzaal

In plaats van Hymen.

+ Strofe 4. In de eerste regel een spitsvondige woordspeling met taal als werkwoordvorm en als substantief. Mars: oorlogsgod. Hymen: huwelijksgodheid. Navarres Bruiloftzaal duidt op het huwelijk van Hendrik van Navarra met Margareta van Valois.

5⁺

Betreur met my den dooden Ammiraal;
Wanneer zyn dochter moet om haar gemaal,
Gesneuvelt aan 't op bloedt beluste staal,

In rou versmachten.

+ Strofe 5. Behalve de Admiraal Caspar de Coligny werd de Veldoverste Charles de Téligny vermoord, die gehuwd was met de dochter van de Admiraal, Louise de Coligny.

6⁺

Het hof bedekt haar toeleg, met een mist
Van loos bedrogh en nevelige list,

Waar op de Trou, te vroom, niet hadt gegist

Om zich te wachten.

+ Strofe 6. De arglistige trouweloosheid van Catharina de Medici en Karel IX wordt gesteld tegenover de oprechtheid van de argeloze Coligny.

7⁺

Maar schoon ik weet dat deze zware last,
Niet op zoo zwakke, als myne schouders past,
Waar aan ik my zoo lydig heb vertast

Met die te kiezen:

+ Strofe 7. De dichter is zich bewust met het schrijven van zijn treurspel een te zware taak op zich te hebben genomen; hij lijdt onder die last.

[p. 59]

8⁺

Noch bidde ik u dat gy myn Treurspel leest,
Al of ik voor uw oordeel ben bevreest,
Al most de stof, geschoeit op myne leest,

Zoo veel verliezen.

+ Strofe 8. Hoewel hij voor Magdalenes oordeel vreest, verzoekt hij haar zijn treurspel toch te lezen, al heeft de stof door zijn bewerking veel aan betekenis ingeboet.

9⁺

ô Magdaleen, zoo gy het waardig schat,
Dat gy het leest, en toont my bladt voor bladt
Wat op deez' plaats diende ingevoeght, en wat

Hier uit most blyven.

+ Strofe 9 en 10. Zo Magdaleen tot lezen kan besluiten, hoopt hij haar opmerkingen te mogen vernemen tot verbetering van het gedicht. Voorgelicht krachtens haar letterkundige smaak, door hem geprezen, voelt hij zich dan voorgoed aan haar verplicht.

10

Zoo hou ik my en myn verbetert dicht,
Voor eewig en altoos aan u verplicht:
Dan zal myn geest, door uw verstandt verlicht,

Uw lof beschryven.

R. Anslo.