Velden zélf niet de refreinen zong, dan zorgden de enthousiaste toehoorders wel voor de vocale medewerking!
Ja, er was een jongen uit den Haag, Guus Breezand, die vrijmoedig het podium beklom en zó prachtig het bekende ‘High Noon’ ten gehore bracht, dat de menigte van mening was dat Frankie Lane het hem niet had kunnen verbeteren. Hij kreeg dan ook een ovatie, waaraan zelfs Bep Rowold en zijn musici deelnamen!
Veel te snel ging deze laatste dag voorbij. Veel te vlug was het tien uur, het tijdstip waarop iedereen in zijn tent moest zijn.
De volgende dag moesten ze allemaal al héél vroeg ‘uit de veren’ om te pakken, want vóór elf uur moest het kamp ontruimd zijn. Er werd hartelijk afscheid genomen van alle nieuw verworven vrienden. Er werden afspraken gemaakt om elkaar te schrijven, om elkaar nog eens op te zoeken, om bij elkaar te komen logeren.
Op fietsen en met bussen trokken de deelnemers weg. Zij verspreidden zich naar alle kanten, de hoofden en harten nog vol van deze drie heerlijke dagen.
Frans Koning zag de jongens met een beetje weemoed vertrekken. Zijn zo simpel begonnen plan was uitgegroeid tot een enorm succes, waaraan niet alleen hij en zijn directie, maar verder nog een duizend jongelui een enorm plezier hadden beleefd.
- Dat doen we nóg eens, zei hij tegen meneer Van Meeteren.
- Ja, bevestigde deze, dát doen we nóg eens!
In de trein zaten Han en zijn vrienden nog druk na te praten over alles wat ze in de afgelopen dagen hadden beleefd. Wat zouden ze thuis en op school een hoop te vertellen hebben!
- En dat ík nu toch heb gewonnen en dan nog wel met een door jóu gebouwd model! verwonderde Han zich voor de zoveelste keer.
- En er zit nóg een overwinning aan vast, zei Geertjan, raadselachtig glimlachend.
- Hoe dat zo? vroeg Han verbaasd.