Klaeglieden van den H. Propheet Ieremias
(1629)–Samuel Ampzing–
Auteursrechtvrij
[pagina 71]
| |
Beth.
2. Het edel saed, en Zions waerd geslacht,
Het welkmen plagt het goud gelijk te heten,
Is nu als leem verschoven, en vergeten,
En als een pot en aerden vat geacht.
Gimel.
3. De draeken selfs die sogen hun gebroed:
De dochter (laes!) mijns volks en kan niet sogen,
En heeft haer borst haer kinderkens ontogen,
Gelijk een struys aen sijne jongen doet.
Daleth.
4. De tonge is den suyg'ling aen den mond
Van grooten dorst en dorheyd vast geseten:
Het kleyne kind dat heeft om brood gekreten,
Maer dat en word van niemand hem gejond.
He.
5. En die wel-eer sijn lecker opgevoed,
Die liggen nu versmacht op alle straten,
En die voor heen in rijke weelde saten,
Die liggen nu vertreden met den voet.
Vau.
6. De dochter (laes!) mijns volks loopt harder aen,
Als Sodom selfs van God is doorgestreken,
Die eens met vuer van God werd aengesteken,
En daermee was dat altemael gedaen.
| |
I.
Zayn.
7. 'Tverloofde volk was reynder van de snee,
En klaerder ook als iemand melk kan halen:
En hun gestalt was rooder dan koraelen,
Hun aensien was gelijk als saphir mee.
Heth.
8. Hun aensicht is nu duyster, ende swart,
So datmen hen nau kennen kan met ogen.
| |
[pagina 72]
| |
Hun huyd die is slechts om't gebeent getogen,
En is so dor gelijk een houten bart.
Teth.
9. Sy hadden 'tbest die 't swaerd heeft neergeveld,
Als die daer na van honger sijn gestorven,
En door gebreck versmacht, en gantsch bedorven,
Van wegen feyl der vruchten van het veld.
Iod.
10. Het vrouwen-volk, die meest barmhertig sijn,
Die hebben selfs hun kind'ren moeten koken,
Op dat daer door heur honger waer gebroken,
In mijns volks smert, en jammerlijke pijn.
Caph.
11. De Here heeft sijn grimmigheyd volbragt,
Hy heeft sijn wraek en toorne aen doen breken,
Hy heeft een vuer in Zion aengesteken,
'Twelk haeren grond verteerd heeft, en verkragt.
| |
II.
Lamed.
12. De koningen en hadden't noyt gedacht,
Noch al het volk die op der aerden wonen,
Dat 's vijands heyr sijn magt so soude tonen,
En hadde oyt na Zions poort getracht.
Mem.
13. Het is geschied van wegen al het quaed
En schenderij van Priester, en Propheten,
Die hebben daer de vroomen dood-gesmeten,
En't heylig bloed vergoten op de straet.
Nun.
14. Sy liepen t'saem als blinden door de stad,
En of hun kleed met bloed selfs was bestreken,
So durfden sy de hand aen hen niet steken,
Als of hen 't bloed ook niet besoedeld had.
| |
[pagina 73]
| |
Samech.
15. Maer riepen: wijkt onreyne, wijkt van hier,
En roert niets aen: sy schouden hen, en vloeden.
De Heydens selfs die spraken van den Ioden:
Sy moeten weg, sy deugen niet een sier.
Ayn.
16. So heeftze dan Gods toorne doen vergaen,
De Heer en wil hun niet genadig wesen.
Den Priesters Gods en werd geen eer bewesen,
En d'oude sien geen hulp van hun gedaen.
| |
III.
Phe.
17. Noch hadden wy het oog daer heen gewend,
Van waer wy toch geen troost en konden rapen,
Wy stonden vast na sulk een volk te gapen,
Dat niet en holp, gantsch niet in ons ellend.
Tsade.
18. Men heeft met list op onsen weg geloerd,
So dat wy ook van vrees ter sijden dropen:
Ons eynde komt, ons dagen sijn verlopen,
Ons eynde komt, wy worden weg-gevoerd.
Coph.
19. Het bitter volk, die ons na't leven staen,
Die sijn gewiekt met snelle arends veren,
En volgen ons, om ons te grond te keren,
Tot op't gebergt, en op de woeste paen.
Resch.
20. Ons vorst, en hoofd, en al ons adem-tocht,
Is ook in't net gevangen, en gebleven,
Al hoopten wy door hem in rust te leven,
En dat hy ons sou hebben heyl gebrogt.
| |
[pagina 74]
| |
Scin.
21. Iuycht Edom, juycht, en lacht in dijnen schoot,
Gy die in Vz dijn woning hebt verkoren,
Dijn kelk komt ook, de kerk van Godes toren,
Gy tuymelt ook, en gy word ook ontbloot.
Thau.
22. Dijn swaere straf, o Zion, is vervuld,
De Heer en sal dij na niet meer verdrijven:
Maer Edom, dij sal sijne hand ontlijven,
Maer dij verslaen, om dijner sonden schuld.
|
|
