Klaeglieden van den H. Propheet Ieremias
(1629)–Samuel Ampzing–
Auteursrechtvrij
[pagina 59]
| |
 Iakobs heerlijkheyd
Vanden hemel afgesmeten,
En vergeten,
Dat sy tot sijn voetbank leyt.
Beth.
2. God heeft Iakobs lustigheden
Gansch vertreden,
En de sterkten van het land:
Hy heeft beyde Koninkrijken
Doen beswijken,
En geworpen in het sand.
Gimel.
3. Hy heeft Iakobs magt gebroken,
Sich gewroken,
En den vijand niet gekeerd,
En in Iakob 'tvuer doen stoken,
En doen roken,
Dat alom het land verteerd.
Daleth.
4. Hy heeft met sijn boog geschoten,
En gestoten,
En al't beste omgebragt,
En sijn vuer op kleyn en groten
Uytgegoten,
In't gebied van Zions magt.
He.
5. God is als een weerpartijder,
En bestrijder,
Hy heeft Iakob neergeleyd,
En sijn sloten ende wallen
| |
[pagina 60]
| |
Doen vervallen,
En al't land veel leeds bereyd.
| |
I.
Vau.
6. Hy heeft sijnen tuyn verreten,
Huys versmeten,
Feesten ende Sabbathen
Inden lande laten enden,
Ende schenden
Koning ende Priesteren.
Zayn.
7. Hy heeft't heyl'ge, en d'outaeren
Laten varen,
En al't swaer paleysen-werk
In des vijands hand gegeven:
Dies sy leven,
Iuychen, springen in Gods Kerk.
Heth.
8. God heeft Zions muer-vermogen
Omgetogen,
En sijn hand niet afgewend,
Voor dat sy te gronde lagen
Neergeslagen:
Dus staen wal en muer geschend.
Teth.
9. Poorten, grendels sijn gedoken,
En gebroken:
Haere Vorsten sijn omheer
Sonder wetten neergeseten,
Gods Propheten
Sien ook geen gesichten meer.
Iod.
10. D'oudsten moeten nedersijgen,
Ende swijgen,
Stroijen stof op't hoofd, en baerd,
| |
[pagina 61]
| |
Trecken sacken om hun lijven,
Mannen, wijven,
Hangt het hoofd tot op de aerd.
| |
II.
Caph.
11. 'Kheb mijn ogen uytgekreten,
'Tlijf versleten,
En mijn leven uytgebraekt,
Als de arme suygelingen
So vergingen,
En als 'tvolk werd afgemaekt.
Lamed.
12. Als de arme schaepen liepen,
Ende riepen:
Moeder, waer is wijn en brood?
Als sy inde Stad verdorven,
Ende storven
In der moed'ren arm, en schoot.
Mem.
13. By wien sal ik dij bekijken,
En gelijken,
Dochter Zion, in dijn nood?
'Tquaed is over dij gekomen,
Gelijk stroomen:
Wie kan 'thelen? 'tis te groot.
Nun.
14. Lengen hebben dijn Propheten
Dij doen weten,
En dijn misdaed niet geraegd,
Om dijn ballingschap te weren,
'Tydel leren
Heeft dij uyt het land gevaegd.
Samech.
15. Die voor by gaen staen te klappen,
En te trappen,
| |
[pagina 62]
| |
Fluyten, guyten, schudden 'thoofd,
Seggen: word die Stad der Steden
Eer beleden,
En die aller glanz verdoofd?
Phe.
16. Alle dijn vijanden lachen,
Ende prachen,
Spreken: hey! sy is verstoord:
Dit 's de dag dien wy begeren,
Ende eren:
Hey! wy sien het rechtevoord.
| |
III.
Ayn.
17. Dat God hadde voorgenomen,
Is gekomen,
En dat hy ons had vertoogd:
Hy heeft ons wel hard geslagen,
Die ons plagen
Heeft hy over ons verhoogd.
Tsade.
18. Hun hert lasterd voor den Here.
Schreijt gy seere
Dochter Zion dag en nacht,
Laet de traenen dijner ogen
Nimmer drogen,
Schreijt gestadig al dijn magt.
Coph.
19. Schud dijn hert' snachts t'eerster wake,
Dat het krake,
Schud het voor den Here uyt,
Bid hem dat hy dijne sonen
Wil verschonen,
Die de honger 'therte sluyt.
Resch.
20. Siet Heer, wie gy hebt geschonden,
En verslonden!
Sullen noch de moeders voord
| |
[pagina 63]
| |
Heure kind'ren moeten eten?
En Propheten
Ende Priesters sijn vermoord?
Scin.
21. Iong en oud ligt op der straten
Dood, verlaten,
Al mijn volk is omgebragt,
Gy hebt in dijn grimmigheden
Hen vertreden,
En door 't scherpe swaed geslacht.
Thau.
22. Gy hebt alle die mij haten,
Vytgelaten,
En als op een Feest genood,
So dat niemand in het leven
Is gebleven,
Al mijn kind'ren sijn gedood.
|
|
