Hondert geestelyke liederen

LIV.
Joh. VI:19, 21. Sagen sy JESUM wandelende op de Zee, enz. Sy hebben Hem dan gewillig in het schip genoomen, ende terstont kwam het schip aan Land, daar sy nae toe voeren.

Wyse Ps. 119.

DEs Heeren weg is wonder met syn Volk!

Het schynt wel eens, als of Hy 't gantsch liet vaaren;

Of dat 'er tusschen schoot een donk're wolk,

Soo dat men HEM bynae niet kan ervaaren;

Maar siet! wanneer Hy 't verste schynt te syn,

Soo komt Hy sig wel onverwagt verklaaren.

Hy roept, Hier ben ik, syt soo niet bevreest;

Soo gy my maar, gewillig, in sult laaten,

Soo is 'er niets, dat U in 't minst of 't meest

Beletten sal: en anders, Wat sal 't baaten?

[p. 131]

 

Hoe dat Gy tobbet teegen wind en stroom?

 

Gy moet u selven op Myn doen verlaaten.

ô JESUS kom alsoo, nog tot ons Schip,

Dat staêg in dese wereld-Zee moet swerven,

En nog soo meenig sand, of blinde klip,

Voor by sal moeten steev'nen, eer wy sterven!

Wy neemen U gewillig by ons in;

Wy konnen Uden MEESTER, nimmer derven.

Doch, dan sal 't ook niet anders konnen syn,

Of onse tocht sal nog voorspoedig enden:

Dan stilt de Storm, van droefheid angst, of pyn,

En wat 'er meer is van all' sulk elenden!

Dan houd ons swoegen op; dat vrugtloos doen!

Want GY sult self uw Werk in ons volenden.

Kom haast, ô HEILAND, ook eens op de Zee;

Tot uwe Kerk! die thans door soo veel golven,

Geslingert, naauwlyks vind een' veyl'ge Reê,

Jaa somtyds door het Water schynt bedolven;

Die Zee toch is ook onder Uwen voet,

Gy treedt met magt op haare hooge golven!