Foar de lins

[p. 85]

De greate leafde

Gabe wie al hast fyftich doe't er de dryste skuon oan die en Duike fan Govert en Hindrikje ta syn wiif frege.

Hja wie fyftjin jier jonger en noch by har folk yn'e hûs dy't fan 'e aow libben en hwat oersparre sinten, sunichjes der bylâns. Duike woe fan gjin Gabe witte, hwat miende 'r wol, dy âld strûk? Dat sei hja mei deselde wurden. ‘Fuoi dochs, fuoi dochs’, skodholle Hindrikje en Govert wie der ek noch.

‘Dû soest dyn wurden hwat weage’, sei er strang. ‘Gabe is in bisteklik persoan, skrepsum en kloek, hoe doarstû foar sa'n ien de noas op to lûken; hwat mekeart der oan Gabe?’

Moogiik mekearde der wol neat oan, dat him de lea nei it wurk 'stiene, dat er justjes út it lead hong en wakker âldsk tekene, hoegde hja dat to rekkenjen?

Dêr koe Gabe ommers wol goed om wêze, it wie allinne de bûtekant mar. Dat him it fel strak om'e noas spande koe op gjirrigens wize, Govert neamde lit kloekens en hwat wie dat oars as in deugd?

Mar Duike lei boppe yn it harkenieltsje mei de holle op 'e tafel to gûlen om 't har troch dy smoarge Gabe wer safolle yn it sin komd wie.

It wie Jelle dy't har noch altyd troch de holle spile, al hoe healwiis it ek wêze mocht, Jelle mei syn swarte krollen en fûnkjende eagen, mar Jelle wie in wylde bruijer en in swankebast. Al fjouwer jier wie er yn Canada, nea tael of teken fan him heard hwat die hja dan noch om sa'n Jelle to gûlen?

Hwat hiene hja yn'e hûs net allegear om him bilibbe? Heit alhiel op ien ein: ‘Dû soest dy ôfjaen mei dy ûnnut fan Sije Kamper? It ûngelok hat ommers noch nea in stringe stiif lutsen, ju, dy hat noch nea goed foar himsels west, sa âld as er is. Om'e bulten springe en thús de kost op rinne, as der in bytsje grom yn siet soe er'm de eagen út'e kop skamje. Sa'n ien soestû dy mei ôfjaen. Ik wik it dy!’

Mem bijeuzele it yn goedens. ‘Ik woe ha dû soest it sels ynsjen, Dui, Jelle is ien fan neat, wier net. Heit kin der wolris hwat bot mei oankomme, mar hy seit it út bêstens’.

Heit hie dat woun, hja woe net erflik rûzje ha en hie er ek noch net in hiel lyts bytsje gelyk?

Jelle liet it der by sitte mar de lêste joun dat er thús wie, ear't er nei Canada gyng, wachte 'r har op. ‘As ik dêr fêste groun ûnder de fuotten ha sil 'k dy skriuwe, dêr kinst steat op meitsje’.

Fjouwer jier, tael noch teken. Lang hie hja der fêst op rekkene dat er skriuwe soe, nou leaude hja it net mear. Yn it fiere lân soe er har forgetten wêze, har bêste jierren gyn-

[p. 86]

gen foarby, mar hoegde hja har dêrom oan sa'n Gabe oer to leverjen?

‘Ik wol dy neat oanprate, dêr moatst goed om tinke, mar in heit siket it bêste foar syn bern. Soest dwaes wêze om ien as Gabe ôf to stegerjen, bist foar dyn libben bisoarge, in eigen hûs, fêst wurk, hy hat altyd kloek west, ik wit wol, dêr giet it riet om mar it is moai as it der by is. Krigest in kalme, evenredige man....’

‘Ik wol net’.

‘Mar bern, sjoch dyn eigen bêstens doch! Moatst net miene datst se mear foar it útsykjen hast. Der binne genôch dy't beide hannen tichtknipe soene en dû silst de holle yn'e nekke smite?’

Mem wie mei yn dat boun. ‘Wy binne der aenst net mear, dan bliuwst allinne oer, hwat moatst dan? Datst nou noch net it measte smucht op him hast, sil 'k net iens safolle fan sizze, mar Gabe is ien dy't op dy ta komt. As dy in goed wiif hat is er aenst mei hannen omkeard, tink om myn sizzen’.

Utentreure waerd har foarholden hoe raer hja tsjin harsels stie. In skoft hâldde hja de kop der foar, tsjin alles yn longere hja ek noch op tynge út Canada. Wachtsjen om 'e nocht, mooglik joech dat de trochslach wol.

‘Toe dan mar’.

Koe men it wol iens forkearing neame? Gabe kaem sneintojouns, fan Govert krige 'r in sigaer, hja praetten hwat oer dingen fan al den dei, Duike siet foar him oer, by de tafel. It iennichste dat op iensens wiisde wie dat hja mei him nei de doar gyng as er mar wer op hûs oan woe.

Fan Govert wie dat sa bisteld. ‘Moatst 'm ek hwat tomjitte komme, hy hat 'm noch nea mei froulju ôfjown’.

Hwerom soene hja wachtsje mei trouwen? Neat dat har yn 'e wei stie, Gabe hie in hûs.

‘Wy moatte nij húsrie ha’.

‘Goed Duike’.

De timmerman kaem der ek noch oan to pas om in keammerke op'e souder to meitsjen. Hja krigen ek in nij oanrjocht, swier granyt en fêstguod yn'e keamer.

Der kaem nij húsrie yn en in oaljekachel. ‘Bern, bern’, bearde Hindrikje, ‘dû krigest hwat dyn hert bigeart, it is foar wûnder’.

En wierliken, Duike krige der sels ek hwat aerdichheit oan, wie in eigen hûs net ûnnoemlik folle better as erflik by heit en mem oan 'e tafel to skikken? Mar op 'e troudei wiene Govert en Hindrikje fierwei it fleurichst. Net dat hja der folle drokte fan hiene, hja sieten sa aerdich byinoar. Ut en troch kaem der ek nochris ien. Govert hie almeast it wurd.

Jouns gyngen hja nei it eigen hûs. ‘It fanke is toplak’, sei Hindrikje, ‘it gyng har ek nochal oan, wol 'k leauwe, hja wie mar hwat stil’.

[p. 87]

‘Dat docht 'm de ûngewoante moatst tinke. Moatst net forjitte, Hindrikje, net ien fan beiden hat oait earder troud west, mar dat went gauwernôch, dêr hoechst gjin fiif menuten oer yn to sitten. Dy hat in pûrbêste man krige en it libben op in tafelsbuordtsje, yn ien wurd’.

De jongelju hiene hast al in jier troud west doe't de post by Covert en Hindrikje in brief bisoarge. Mejuffrouw D. Hempens, p.a. G. Hempens.

Govert stiie der mei yn'e hân en kuerde der in skoft mei om. ‘Dy koe wol út it bûtlân komme, fordulzje my, hwat is my dit hjir?’

Doe kearde 'r 'm om. J. Kamper, Ontario, Canada.

‘Nou moat it yn'e goedichheit ek net mâlder wurde, wol? Nou sil my dy snottebelle fan Sije nochris bigjinne tink, mar sa sille wy hjir net!’

Biret treau er it brief yn'e kachel. ‘Sa. En tink der om, Hindrikje, gjin wurd hjiroer tsjin it fanke, gjin wurd!’

Yn ûnwittendheit heukere Duike mei Gabe troch.