brânde, hja hiene altyd goed op hellingjen past, mar dat swurd moast him net ûntkomme. Heit plichte altyd to sizzen, hellingjild is woun jild. Heit wist der fan mei to praten, in houten skip, swier yn ûnderhâld, alle jierren it forslach wei, ûren oan 'e pomp.
Izer wie almeugend folle better, dêr moast ek op past wurde fansels, mar op in oar jier by wolwêzen soe er it alhiel ûnder hannen nimme fan foaren nei efteren. It hie altyd sa'n bitrousum skip west, Bouk en hy hiene der hiel hwat mei ôffearn.
Hy joech 'm del op 'e lûken, de sinne blikkere op it wetter.
Frachten en frachten terpierde hiene hja helle, oeral wei. Beintum, Ferwert, Wetsens, Menaem, Winsum en noch mear plakken. Swier wurk, mar Bouk stie as in keardel oan'e skeppe, dy wist fan gjin wurgens. It wie goed farren as waer en wyn gunstich wiene, mar hong in skipper dêr net altyd fan ôf? De lêste jierren mei dy moitordingen wie't fansels gâns better wurden, mar hy hie 'm der nea mei ynlitten, Bouk moast der ek neat fan ha, it sil wol maklik wêze, koe hja sizze, mar it is gjin farren mear. Trije frachten klaei yn ien wike, dêr bleau hwat fan oer, mar der moast gâns foar dien wurde.
Foar fjouwer bakkers hiene hja altyd it takkefarren, hja gyngen der om nei Lippenhuzen, Olterterp en Aldeberkeap. Simmerdeis yn in liddige wike hurd en gau nei Droegeham om in fracht wytsân dat er by de boeren yn it hok kroade. It smiet gjin greate stikken op, mar it wie meinomid. Pinkstertiisdeis hiene hja jierren en jierren oanien nei de Liphúster lammemerk west, it wie allegear oer en foarby. Lammemerk wie der net mear, skippers wiene der net mear, it foroare allegear.
Hy soe ris yn it rom sjen, gjin dei sloech er it oer, foarsichtich liet er 'm by it trepke del. It wie oan 'e tarkwast ta, dat wol, mar de bûkdelling wie noch sa geef as kryt en droech as koark.
Hwat loegen hja der yndertiid net in turf yn, út Beets, Valthermond en fan oer de Tsjonger. Hja hiene wol reizen makke, mar nea yn al dy jierren hiene hja yn 'e frjemdte biferzen lein, lykas oaren wol. Sinteklaes foar de wâl, dêr hiene se har altyd oan hâlden en goed by bifoun, It mocht harren ris in pear dagen ûntkomme, mar langer net. Der wiene ek guon dy't yn it lêst fan novimber noch fuortgongen om in fracht turf, it wie wolris goed gien, mar meast hiene se har trekken thús krige en it wie eigen skuld.
Turf wie der ek al net mear, goed, swarte brânje koe ek, mar mear en mear bigounen de lju mei stjonkende oalje en it nijste wie gas dêr't hja noch wol ris mei de loft ynfleane koene.
Mei in ilige hân streake 'r oer seil en fok. Hja hiene it yndertiid noch oan'e Weaze yn Ljouwert meitsje litten. It wie in tuech dêr't men op oan koe.
Né, hja hiene nea net de heechste mêst hawn en it measte
Auteursrechtelijk beschermd
