ferge altyd wer mear as men tocht, hja winske wol dat hja der fan forlost wurde mocht en in oar hûs bikomme. Bindert seach der noch altyd wakker heech by op, hy wie hjir great wurden. Hwat in jild hie 't sa foar en nei al net ferge, hwat hiene hja der net allegear oan dien, mar it bleau in âld hûs mei gatten en gloppen en de souder wie faeks noch it allerminste.
Mar ynearsten wie hja der wer ôf, it hie gâns swit frege, reagje en dweilje, de hannen wiene har wreed en rou, men moast der hwat foar oer ha, woe men it tominsten in bytsje knap hâlde. Hja suchte swier, de raflige kokosmatten hie hja sa goed as it koe mar wer toplak lein dat de âld planken tominsten hwat út it sicht wiene. Hjir en dêr'hie hja se ek noch hurd en gau hwat oaninoar helle, nou wie 't wer kreas. Mar hoe hate hja dy souder en it hiele âlde rottekleaster fan in hûs. Bindert wist ek noch net heal hoe wurksum as it wie.
Kjel seach hja nei de wekker, nou wie de tiid har nochris ûntkomd. Aenst wie Bindert thús, dan moast hja de kofje en it brochje-iten klear ha. Yn it sliepkeammerke dat buorman yn liddige jounsskoften yndertiid foar har timmer hie, wosk hja de gleone holle, spielde hja de stoffige earmen. In boarstel troch it hier, skjinne hoazzen oan, in oare jurk oer de holle. Sa.
Né, de wurgens wie noch net fuort, mar it fielde daelk sa'n hiel ein oars en it like gâns better.
Hja rôp de famkes fan 'e dyk, dy skraeldingen hiene al to lang bûten west, hja koe ek net oeral om tinke.
‘Mem, Yfke hat in wiete broek’.
Ek dat noch. ‘Hie dan ek earder thús komd, dat haw ik jim nou sa faek al sein’.
Dat earst ek noch mar, it stumper koe 't hiele skoft sa ek net omrinne.
Yn 't kokentsje feegde hja in bôlle fan plaske ta plaske. Wytse soe by har lâns snjitte yn 'e hûs, mei in skyn each seach hja dat er syn buiske fan boppen oan 't ûnderen ta opskuord hie. Mei de breaseage noch yn 'e hân stie hja foar him. ‘Sjoch my dat nouris oan, men is bliid dat jim hwat hiel en knap op 'e dyk komme kinne en komst my hjir sa thús. Hoe hast dat hawn?’
‘Dat wit ik net’.
Dit wie tofolle. Sok grouwélich ligen, de hiele dei souderhimmeljen woech har ynienen wer swier op alle lea. Hja ûnderhelle de hân en joech 'm in slinger oan 'e earen. ‘Ja, moartsje, dat kinst, mars, yn 'e hûs!’
Dêr soe hja jouns wer mei bisteld wêze, dy rosbeijers fan jonges tochten nearne net om. Wrimpen en grimmitich smarde hja de broggen fan 'e bern.
Bindert sette de fyts tsjin 'e muorre. Mei in skean each nei de bôlleboel op it oanrjocht sei er: ‘Kinne wy daelk ite? Ik woe aenst noch in eker hakje’.
Welja, ek noch mar driuwe, dat koe der noch krekt by. ‘Ik
Auteursrechtelijk beschermd
