Den Cleefschen Pegasus

Tot Lof Van Hare Hoogheyt Princesse van Orangien Baronnesse van Sevenbergen, &c.

U Hoogheyt wildt mijn pen,

Vergheven haer sleght schrijven,

Hoe droevich dat ick ben,

Ick noch heb moeten blyven,

In dees Cleefsche Landtsdouw,

doen soo veel hondert lie'n

Van Mannen ende Vrouw,

Hebben die vreught gesien.

Doen ghy werdt inghehult.

Tot Sevenberge Vrouwe,

Heb ick met ongedult,

My hier noch moeten houwe.

[fol. D4r]

 

Soo dat ick met berouw,

 

Dit noch belijden moet,

 

Ick myn Genadichts Vrouw,

 

Niet eens en heb begroet.

 

In droefheyt ben ick blydt,

 

Dat haer nu is ghegeven,

 

Met desen vreden tijdt,

 

Soo grooten Vrouw verheven,

 

Dat haers ghelijck niemant,

 

In Neerlandt sy genoemt,

 

Ten sy uyt Engelandt,

 

Een Coningin weer coemt.

 

Noch in het duytsche Rijck,

 

Een Keur-vorstin geprese,

 

die allen dry ghelijck,

 

de Moeders syn van dese.

 

Schoon vruchten die met surgh,

 

Soo hooghe syn beplandt,

 

d'Een aen Keur Brandenburgh,

 

d'Ander aen Enghelandt.

 

Mede was Gemalin,

 

Van soo een Prins verheven,

 

Dat van hem in't begin,

 

Al Boecken syn gheschreven,

 

En daer en boven noch,

 

Gevoert heeft in het Graf,

 

d' Antwoordt die Solon doch,

 

Aen Coninck Cresus gaf.

 

Die meynde syn's gelyck,

 

En was niet meer te vinden,

 

Om dat hy in syn Ryck,

 

Ginck al de schatten binden.

 

Doen seyde Solon wel,

 

Dat en is gheen gheluck,

 

Maer brenght den mensche snel,

 

Dickmael tot ongeluck.

[fol. D4v]

 

Daer om die door de deught,

 

Seer vredich leeft op aerden,

 

Moet men met groote vreught

 

Houden in meerder waerden.

 

Maer die tot in het endt,

 

Seer eerelijcken leeft,

 

Dan noch daer voor bekent,

 

By al de werelt sweeft.

 

Dat die geluck bequaem,

 

Die soo wel was ghestorven,

 

Hy eenen goeden Naem,

 

Voor eeuwich had verworven.

 

Gelyck desen Vorst al,

 

Sijn leven heeft ghedaen,

 

Waer van men roemen sal,

 

Soo langhe als sal staen,

 

De tijden in haer fleur,

 

Soo salmen van Nassouwe,

 

Iae d' heele werelt deur,

 

Noch spreecken van syn trouwe,

 

En groote daden wis,

 

Seggen noch met een lust,

 

Dat hy in't eynde is,

 

Geluckichlick gherust.

 

U Hoogheyt heeft wel ree'n,

 

Om weder te bedroeven,

 

Dat desen Keur Prins kleen,

 

Den doodt soo jonck moet proeven.

 

Maer als u Hoogheyt weer,

 

Eens denckt in u gemoet,

 

Dat het is Godt den Heer,

 

Die syne wille doet.

 

En dat u Hoogheyt wil,

 

Godt willichlijck behagen,

 

Soo moet u Hoogheyt stil,

 

Weer al haer droefheyt dragen,

[fol. D5r]

 

End bidden Godt voor dien,

 

Dat hy weer vruchten seydt,

 

Waer door veel Landt en lie'n,

 

Mach blyven uyt elent.

Dit gemaeckt binnen Cleve den 15. Novemb. 1649.