Eerste oogst

[p. 46]

XLI.
Kerkhof.

Om 't grauwrood dak en de' ouden torentronk

Der kerk vlotte de vroege nacht, - veraf

Ging 'n boerenpaard, waarvan de holle draf

Dof tegen 't bleek-geworden muurtje klonk;

De steenen bisschop boog zijn krommen staf

Zeegnend, - bij 'n scheef-gezakten Christus wonk
Nu en dan een schemerend blad, dat zonk -

En zachtjes vluchtte naar 'n vervallen graf.

Zoo daalt nog soms een losgerafeld blad

Bij wat ik lang diep in mijn hart begroef,

Waarnaar 'k mij zelven nooit meer, nooit meer vraag;

Ver dooft in 't donker nog een paardenhoef,

De scheemring zinkt op 't ritselende pad, -

Achter mij valt de nacht om 'n doodenhaag.