Eerste oogst

[p. 26]

XXIV.
Morgen in de bergen.

De zilvren morgen steeg over het dal,

Het leek of aan de steenen rozen bloeiden,

De bleeke nevels weke' en reze' - en groeiden

Als witte anemone' in 't licht heelal.

Toen rijpte 't klare zonlicht zelf, en vloeide

Als zuiver-blanke room van wal tot wal, -
Tot het op eens in overvollen val

Het vale meer met brandend goud besproeide.

Zoo stijgen zacht de schimmen uit mijn donker

Tot zij voor de' adem van den dag verzinken,

Zoo bloeit een bloem uit elken zonneflonker,

Tot op eenmaal als 'n bron mijn hart te blinken

Ligt voor iedereen - o! hoor stil, wat klonk er:

Is het een mensch die uit dat hart komt drinken?