Eerste oogst

[p. 13]

II.

[p. 15]

XIII.
Angst.

Langzaam - langzaam dringt ellek huis zijn ruigen

Kop naar voor en dreigt mijn zwak lijf te breken,

Vlucht! vlucht de stad! voor ik te zwak gebleken

Ben, - mijn bang bloed slaat ribbe' als broze duigen!

Op! op! het is nog tijd, - mijn armen steken

Als ijzren schroeven ter weerszij, en buigen
Uit elkaar de' onverzetbren last, - betuigen

Hun kracht, die voor geen kracht nog is geweken.

Ons overstelpend is het donker leger,

Dat deez' vloekbre staat op onz' borsten zendt

Om ons te deuken, - maar wie recht den weger

Houdt van goed en slecht - o hij wint in 't end!

En wie niet 't zwaard hief tot den laatsten dag, -

Hèm waar' het wel, zoo 't viel bij de' eersten slag!