Eenzame liedjes

[p. 40]

XXVII.
Vergeten.

Het was 't einde van de dag,
Die was aan het bezwijken,
Ik was alleen en lag
Er stil naar te kijken.

Ik voelde mij moe
En krom van het loopen,
En droomerig keek ik hoe
De miertjes wegkropen.

Ik voelde mij niet arm, niet rijk,
Maar een kind van de aarde,
En aan haar bloemen gelijk
Waarover ik heenstaarde.

En zoo, zonder vreugde of zucht,
Lag 'k mij met niets te bemoeien,
Ik keek maar naar de lucht
Die overal ging bloeien.

Door die diepe avondkleur
Kwam toen een wagglende wagen,
Hoog met hooi, en vol geur,
En vol zoete vlagen.

[p. 41]

 

En achter dat hooi

 

Kwam een meisje - zoo'n lief wezen -

 

Zij was zoo mooi - zoo mooi

 

Als een mensch maar kan wezen!

 

 

 

Wij zagen naar elkaar,

 

Verguld van het lichten -

 

Wij zagen verwonderd naar

 

Elkanders gezichten. -

 

 

 

Ik bleef nog een wijl,

 

En zag vóór mij uit, zonder

 

Te zien, en onderwijl

 

Ging de zon onder.

 

 

 

Toen rees ik, en ging ik heen

 

Naar mijn ledige woning,

 

Ik voelde mij alleen

 

Zooals een treurige koning.

 

- - - - - - - - - - -

 

Toen ik in 't lamplicht

 

Mijn brood zat te eten,

 

Dacht ik aan dat gezicht -

 

Ik was het vergeten!