Morendo

[p. 5]

Achtergebleven

Zij lachte traag, haar lach weende beneden
en aan de onderzijde blonk de dood.
Zij was hier tusschen ingegaan, vervreemdde
meer van zichzelf naardat haar leven vlood.

Zij had het beste van haar hart vergaderd
om een, die zij ten doode toe verkoos,
te redden, maar de storm had hem beschadigd,
die in haar bloed zijn verre oorsprong koos.

Nu zit zij neder, als achtergelaten
en telt de uren in haar stille schoot,
die haar nog scheiden van het allerlaatste:
zijn keeren op de winden van den dood.