Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 367]

[775] Extemporeetje^(aant.)

in vino veritas

Ik weet niet in welke richting ik lig.
De deuren staan achterstevoren.
Ik kan met mijn haren de hoogte hooren
en zien met mijn tweede gezicht.

Dit wordt op den duur toch weer een gedicht,
wanneer je het later door een
expert, die je nu niet mag storen,
laat beoordeelen; zien wat hij zegt.

Lange loodlijnen lodderen
tegen de diagonaal
waar ik eenvoudig een streep door haal,

om niet langer te moeten modderen
in deze kubus, nu mijn gehoorbeentjes
rollen over mijn wentelteentjes.