Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 264]

[565] Spirogeet^(aant.)

Ik zal u naderen door de riolen
en langs de voegen van de muur
in leege middagen, het uur
dat ergens in de straten wordt gestolen.

Gij zult alleen zijn en de deur
staat op een kier. Ik kom naar boven loopen.
Uw hart gaat hameren om het onmooglijke,
dat oogenblikkelijk gebeurt.

Ik zal op u in 't holste van de nacht
plotsling een zaklantaren laten schijnen.
Uw leden zijn verlamd; uw keel ontkracht.
Ge blijft staroogen lang na mijn verdwijnen.

Ook overdag ontkomt ge mij niet meer.
Mijn blik rust op u uit verborgen hoeken.
Gij gaat zóó zenuwslopend aan het zoeken,
dat ik u tot de avond enerveer.

Ik tik tegen de binnenkant der deuren
van kamers, die gij uitgegaan zult zijn.
Gij durft niet om te keeren; om de schijn
en uw figuur te redden hoor ik neuriën.

O spirogeet van onrust in het huis.
Jicht van onvrede langs de binnenwanden.
Pijnpunten, die kathodestralen zenden
en overal een perforatie branden,
waarmee eerlang de woning valt aan gruis.