Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 263]

[563] Oppervlaktespanning^(aant.)

Ik lig aan u te denken in de dood.
De oppervlaktespanning van mijn wil
zet binnen dit heelal
elke beweging stil:
de parabool, de vrije val,
de rechte klimming en 't getal
dat altijd anders worden wil -
stulpt buiten mijn bestaan
onderbewustzijn naar u uit.
Dit automatische besluit
(de spanning aan mijn oppervlak)
ontgaat het brein zooals een cel
zich van de moeder scheidt.
Geboorteplooien trekken strak.

Een goddelijk bevel
is overal. Een omloopbaan
wordt autonoom. Daar tegen aan
ontstaat de groei, de eerste zoom
van druiventrossen leefbegin,
zoekende middelpunt en zin
de leegte in, tot een geheel
zoo vol is, dat een hart
gaat kloppen, onvervaard.