Gedichten. Deel 1. Teksten

[405] Ontslapen^(aant.)

Gij zijt in kou geklonken;
zon noch wind
kunnen u meer ontvonken
tot de bewegingen, bemind
in ieder lid, van leven warm;
tot bloed, geproefd als zelfbezit;
tot groet, te zeggen: ik ben het.
Ik heb geen fluistering zoo blind,
dat gij haar zoudt verstaan.