Gedichten. Deel 1. Teksten

[318] Vergif^(aant.)

Een brakke droom vannacht: je nichtje had omstandig
geschreven, dat je na veel lijden
was heengegaan (om van mij af te wezen).
Je had de enveloppe eigenhandig
gesloten en in de bus laten glijden.
Toen plotseling, geslingerd tusschen hoop en vreezen,
ben je 't epistel achterna gaan reizen,
maar zijn vergif was al in mij gerezen
en ik doorzag het. Kon ik dit bewijzen?
Liefde's orgaan beseft zijn duisternissen
in volle zon:
je kwam de trappen op - ik kon
me niet losmaken van de leuning boven;
zul je het niet gelooven
zul je het niet gelooven,
baden je oogen - doch een schot weerklonk
uit het verleden, toen je nederzonk.