Gedichten. Deel 1. Teksten

[310] Sneeuw^(aant.)

... het oude is voorbij gegaan, ziet, het is alles nieuw geworden. (2 Cor. 5:17b)

Toen sneeuw openbrak de oogen,
dien verschen morgen,
voelden mijn kleeren vreemd en koel
bij het aankleeden, een geluksgevoel
maakte elke handeling ingetogen:
bedachtzaam en overwogen
heb ik me langzaam gewasschen,
of iets heiligs me zou verrassen.

Ik vond je beneden al aan 't zorgen.
Je stond voor de open kachel gebogen,
waarin houtjes waren geborgen,
klaar om te worden aangestoken.
Je had dezelfde gedachte.

De kamer stond op een wonder te wachten;
het plafond lag betogen
van blauw ontwaken;
het bleef eeuwig bij achten.

We hebben bezit genomen
van elkanders huivering,
achtgevende op de hunkering
daarachter...