Gedichten. Deel 1. Teksten

[297] Windmorgen^(aant.)

Windmorgen, gij beweegt in mij
met boomen de vergetelheid;
het dwalend woord raakt aangeroerd,
eeuwig bereid
te vinden wat het toebehoort,
gelijk een kind, de moeder kwijt,
zoekt met de gansche zekerheid
van vinden, tegelijkertijd
verloren en verblijd.