Gedichten. Deel 1. Teksten

[p. 7]

[5] De wind lacht...^(aant.)

De wind waait, wijd
uitgespannen zijn vleugelarmen,
Hij lacht tegen bosschen

beneden uitgespreid.

Soms hoor ik klaagzang,

soms stemmengerucht;

dan weer is 't zefir:

een windezucht.

Maar altijd lacht hij

Om 't leven hoog,

waar hij voor niemand

't hoofd nog boog.

Hij wil de wereld leeren lachen
met hem in 't leven ver,
want 't is nog lachloos daar, van onder
schittert geene ster.

Maar boven welft zich sterrenkoepel

in lichte deining uit.

Daar boven lachen sterren

met wind 't menschdom uit.