De zangvogeltjes. Deel 6

24. Duinlied.

Eenigszins levendig.

1. Op 't duinzand neêrge - ze-ten, Het zeestrand aan zijn
voet - Dat mag ver-rukkend heeten, Ja, on - uitspreeklijk
2. In 't duinzand om te dwalen, Met vluggen, rap - pen
voet, Dat kan het lichaam stalen, En doet het har - te
3. Van 't duinzand op de baren, Die golven aan zijn
voet, Be - won - de-rend te staren - Dat spreekt tot ons ge-

[p. 37]

zoet! Dat mag verrukkend heeten, Ja, on - uitspreeklijk
zoet! Verkwikking voert de lucht ons toe, En vroolijk
is het hart te moê! Op 't duinzand, op 't duinzand, op 't
duinzand Is 't zoo zoet. Op 't duinzand, op 't duinzand, op 't
goed. Dat kan het lichaam stalen, En doet het har - te
goed. Wij zien op veld en bosch in 't rond. En zeegnen
Hollandsdierbren grond. In 't duinzand, in 't duinzand, in 't
duinzand Is 't zoo zoet. In 't duinzand, in 't duinzand, in 't
moed! - Be - won - derend te staren - Dat spreekt tot ons ge-
moed! - De Onein - di - ge ver - kondt zijn macht, Die eens de
zee te voorschijn bracht. Van 't duinzand, van 't duinzand, van 't
duinzand Ons ge-moed. Van 't duinzand, van 't duinzand, van 't

[p. 38]

duin - zand.
duin - zand.
duin - zand.