De zangvogeltjes. Deel 6

4. Kerstnacht.

Langzaam.

1. O nacht, zoo rijk in ze-gen, Bestraald door 't glansrijkst
licht! Ik wil u blij doorwa-ken, En sluit mijn
oog niet dicht. Waarheen mijn blik zich wen - de, Zie
2. Hoe schit - te-ren de starren Als van een hoo - ger
glans! Zij zien, ook zelfs in 't hutje, Slechts feestvreugd
van den trans. Aan-bid - dend knielt de menschheid, Het
3. Dit is de nacht der liefde, Dit is de heil - ge
nacht! Geen som-bre schaâuw verdonkert Zijn on - be-
schrijf-bre pracht. ‘In men-schen wel - be - ha - gen,’ Galmt

[p. 6]

'k louter vreugd be - reid: Ja, ju - be - lend al - om - me
Smaakt ie-der za - lig - heid. Ja, ju-be - lend al-
om - me Smaakt ie - der za - lig - heid.
oog tot God ge - wend, Daar englen haar be - groe - ten,
Die zijn ge - na haar zendt. Daar englen haar be-
groeten, Die zijn ge - na haar zendt.
jublend o - ver de aard; En aarde èn he - mel bei - den
Heeft God te zaam ge - paard. En aarde en he - mel
beiden Heeft God te zaam ge - paard.