De zangvogeltjes. Deel 1

23. Avondliedje.

Zeer rustig en zacht.
J.A.P. Schultz.

1. De maan praalt aan den he - mel, Het schittrend star - ge-
wemel Prijkt in zijn vol - len glans, En 't woud, ge-
huld in 't duister, Omgeeft bij al dien luister, Een
2. Wat is het stil in 't ronde, Als spreid' na - tuur haar
sponde Bij 't ein - de van den dag; Als bracht zij
rust na 't strijden, Aan hem, die druk en lijden In
3. De maan, die voor on - ze oogen Nu vol is, wat wij
pogen, Wij zien haar nooit ge - heel. Wat wij ons
ook ver - meten, Wij ster - ve - lin - gen weten Nog
4. Wij broo - ze ster-ve - lingen, Die slechts naar schijnschoon
dingen, Voor 't goe-de veel te koel; Wij bou-wen
luchtkas - teelen, Wij twis-ten en kra - keelen, En
5. God! leer ons U ver - trouwen, Op niets ver-ganklijks
bouwen, Geen we - zen voor den schijn. Och! leer ons
U te vreezen, En niet hoogmoe - dig wezen; Maar
6. En is ons uur ge - komen, Leer ons dan zonder
schromen Den dood in de oogen zien. Schenk kracht om
te ge - looven, Dat wij U eens daar boven Voor

[p. 20]

 

1. va - le zilv'ren ne - vel - krans.

 

2. ha - ren arm ver - ge - ten mag.

 

3. slechts het al - ler - kleinste deel.

 

4. ra - ken verder van het doel.

 

5. kin-der - lijk oot - moedig zijn.

 

6. eeuwig hulde zullen biên.

 

 

 

M. Claudius.