De waterratten. Het waterkamp op de Friesche meren

[p. 207]

Drie-en-twintigste Hoofdstuk.
Blijde tijdingen en een vroolijk feest.

Er kunnen tijden in een menschenleven zijn, dat de teleurstellingen en tegenslagen elkander onophoudelijk opvolgen, terwijl op een ander oogenblik soms het eene geluk het andere navliegt. Mijnheer Brockmans ontving op zekeren morgen met de post een brief van neef Evert, die aldus luidde:

Amsterdam 28 Aug. '15.

Beste Oom, Tante en aanverwante huisdieren!

Laat ik beginnen met U de mare te verkondigen, dat ik voor mijn officiersexamen geslaagd ben en met ingang van 31 Augustus wordt aangesteld als luitenant ter zee. Tevens zal ik als onder-commandant op een onzer duikbooten worden geplaatst, zoodat de aanstelling, zoo U bemerkt, van zeer belangrijken aard is.

Daar ik dien dag veertien dagen verlof heb en van plan ben, dien tijd eens prettig door te brengen na

[p. 208]

een tijdperk van ingespannen studie, meende ik wel te doen, U eens te komen bezoeken op Terschelling en dan tevens den verjaardag mee te vieren van Frans, den baas der Waterratten, die, als ik mij niet vergis, gelijk met H.M. de Koningin verjaart.

Ik heb met belangstelling de evolutiën van het Waterkamp in het Handelsblad gevolgd en het speet mij enkel maar, dat ik niet in de gelegenheid was, die pret mee te maken.

Weest allen hartelijk gegroet en schrijf mij even, of ik welkom ben. Speciale groeten aan de Waterratten van

Uw toegenegen neef

Evert de Ridder.

Natuurlijk was neef Evert welkom en hij ontving de warmste gelukwenschen van de heele familie. De jongens hadden hem liefst dadelijk maar naar Terschelling gehaald. Ze moesten echter hun geduld nog een paar dagen op de proef stellen.

Den volgenden morgen kreeg Karel een prettigen brief van zijn vader waarin deze hem vanuit Londen schreef, dat zijn moeder hersteld was en zij beiden den volgenden dag per ‘Batavier’ in Rotterdam zouden arriveeren, om vervolgens hun jongen op het eiland in het hooge noorden te komen bezoeken.

Wat was Karel verheugd!

Hij liet den brief aan den heer en mevrouw Brockmans lezen en die namen zich voor, Karels ouders in hun huis gastvrijheid aan te bieden.

En om de jongens eens te verrassen, zond mijnheer Brockmans een uitnoodiging naar Harry Weston, om den verjaardag van Frans te komen meevieren.

Doch er gebeurden nog meer prettige dingen.

Toen Frans met Wim op een middag door hun Moeder aan de praat verden gehouden, had mijnheer Brockmans

[p. 209]

met de vijf overige leden der Waterrattenclub een geheime vergadering.

Zij zaten rond de ruw-houten tafel in 't bivak.

‘Het was mijn plan,’ verklaarde hij, ‘den verjaardag van Frans te maken tot een feestdag van de club.

We zullen des avonds een uitvoering geven in de zaal van het dorp en jullie moeten meehelpen voor een goed programma te zorgen.’

‘Dat doen we!’

‘Ik zal een voordrachtje houden!’ riep Rudolf.

‘En ik weet ook wat aardigs!’ zei Karel.

‘Best, jongens, het doet mij plezier, dat jullie er zoo'n liefhebberij in hebt, om mee te doen. Ik had trouwens ook niet anders verwacht.’

‘We zullen 't bivak versieren!’ zei Maurits.

‘Een goed idee. Er moet muziek zijn in de zaal en al onze kennissen hier worden gevraagd.’

‘Fijn, meneer, het zal gezellig worden!’

‘Dat zullen we hopen! Maar nu is er nog iets! Het zou lang niet aardig zijn, als Frans getuige was van al onze voorbereidingen. We moeten hem minstens twee dagen zien weg te krijgen; dat is te zeggen, ik kan hem natuurlijk moeilijk wegsturen, maar in elk geval moeten we de club zóódanig verdeelen, dat Frans nooit merkt, dat er iets bijzonders gebeurt.’

‘Dat kan heel goed,’ zei Hans, ‘want daar Frans de baas is, gaat hij er altijd mee op uit en dan kunnen de thuisblijvers in dien tijd wel wat doen.’

‘We zullen 's middags wedstrijden houden,’ beloofde mijnheer Brockmans ‘en 's avonds hebben we feest; hoe vinden jullie dat?’

's Avonds, vóór zijn verjaardag, werd Frans gevraagd, of hij zoo goed wilde zijn dien nacht op ‘Zeezicht’ te slapen. De reden werd er niet bij gezegd.

Frans moest het verzoek zonder verdere praatjes toestaan.

[p. 210]

En lachend voldeed hij eraan.

Heel in de vroegte van den 31en Augustus, het was nauwelijks dag, waren de Waterratten in de weer.

Rudolf liep te sjouwen met groene slingers. Maurits zette een ladder tegen de schuur en samen gingen ze aan 't versieren.

Hans en Karel maakten 't bivak van binnen eenigszins feestelijk en Wim moest met Theo, dat was natuurlijk onvermijdelijk, voor het ontbijt zorgen: havermout, brood met kaas en melk.

Om zeven uur in den morgen kwam de baas van huis. Gelukkig was toen de versiering al klaar, en Wim, die juist de gebruikte borden en lepels naar buiten droeg, zag z'n broer het eerst aankomen.

‘Jongens, pas op, daar komt-ie!’

De club kwam naar buiten.

‘Dag Frans, wel gefeliciteerd, baas!’

‘Lang zal je leven, Frans.’

‘Wel gefiltereerd, baas.’

Ze verdrongen zich om hem heen, en drukten hem hartelijk de hand, want ze waren zeer aan hun ‘baas’ gehecht.

‘Jongens, wat een fijne versiering! En wat is 't van binnen gezellig!’

‘Ja Frans, nou moeten we je even binnen hebben, hoor.’

En nu trokken ze hem joelend mee, het bivak in.

‘Frans,’ zei Wim, ‘ik ben je broer, dus ik mag je het eerste cadeau geven.’

En hij reikte zijn broer een pakje over, waaruit een groote verrekijker te voorschijn kwam.

Wat een pracht-kijker!’

Toen kwamen de andere geschenken.

Van Hans een boek over watersport.

Van Theo een toilet-zakgarnituur, met zoowaar al een knevelborsteltje erin.

Frans was er erg blij mee en streek al ijverig met het kleine schuiertje onder zijn neus.

[p. 211]

Van Maurits een inktstel, waarop een schip zeilde, dat den naam ‘Waterrat’ droeg.

Van Rudolf een bijzonder fijn bewerkte penhouder daarbij, voorstellende een roeispaan.

En ten slotte van Karel een dubbel portret in één lijst. Het eene stelde Karel voor, zooals hij een paar maanden



geleden was en met een nijdig gezicht een vaasje met bloemen vertrapte. Het andere was ook een portret van hem, maar nu in sportcostuum, een grooten voetbal in de hand en lachend het gezonde, verbrande gezicht.

Hoe mooi de andere geschenken ook waren allemaal vonden ze dit het aardigst en toen Karel Frans nog eens met zijn vijftienden verjaardag gelukwenschte, zei Frans:

‘En ik feliciteer joù, Karel, dat jij nu zoo'n flinke sportjongen geworden bent.’

[p. 212]

Om acht uur kwamen de Ouders en Nelly het versierde bivak bezichtigen. En schijnbaar heel toevallig kwam daar een stelletje matrozen van de kustwacht aan met Jaap voorop.

Ze kwamen recht op het bivak af en één uit hun midden droeg een kolossaal pak. Ze hadden vrij vandaag - want het was immers Koninginnedag - en hadden hun beste spullen aan. Blauw lakensche broek, witte kiel en helder blauwe branikraag met er tusschen het witblauwe frokje. Jongens met gespierde knuisten en zonverbrand.

Jaap commandeerde: Reks uit de flank, halt! Plaatsrust!’

Toen nam Jaap het woord:

‘Jongelui, al zijn wij maar doodgewone Jantjes, we zalle je toch late zien alsdat wij heel goed weten, hoe het hoort en dat we netjes en fesoendelijk weten mee te doen. We hadde gehoord van de Sultan van Marokko, die bij ons op 't dorp altijd z'n pruimtabak laat hale - nietwaar Toon? - Toon knikte - dat jullie kaptein vandaag jarig was en nou hadde wij gedacht onder mekaar om de baas van de Waterrattenbende is een plezier te doen. We hebbe met mekander - kom is hier met de pakkazie, Gerrit - een tweemast schoener in mekaar geslage en dat is nou ons kedoo.’

De matroos Gerrit kwam naar voren, Jaap lichtte een grooten doek op en daar zagen de Waterratten een modelschoener, keurig opgetuigd en geschilderd; er ontbrak geen touwtje, geen katrolletje! Veel moeite en tijd hadden de matrozen eraan besteed, maar het was ook geschied op bestelling van mijnheer Brockmans, die er den matrozen een aardige som voor betaald had. En toch mochten zij het zèlf geven!

‘Kaptein van de waterrotten!’ vervolgde Jaap, ,hier is de schuit. Heb 'r je leven lang plezier mee. Eigenlijk wist ik niet goed, of ik de schuit naar den Haag zou brengen naar 't koninklijk paleis.... want.... militair saluut, jongens! Geeft acht! De Koningin is vandaag vijf en

[p. 213]

dertig jaar hollander en ik had evengoed 't kedoo aan haar kenne geve. Maar zand 'r over, hier hei-je de schoener en vanavond kommen we danse op 't feest.’

‘Dank je wel, Jaap,’ zei Frans, ‘voor het mooie geschenk en je toespraak.’

Toen moesten ook de matrozen de versiering bewonderen, en daarna gingen ze heen, met een extra kistje sigaren onder den arm, dat mijnheer Brockmans in 't bivak verstopt had.

In de zaal van het hotel



was dien avond het feest in vollen gang. Alle genoodigden waren verschenen.

Daar zat naast de ouders van Frans en Wim neef Evert in zijn nieuwe luitenants-uniform, naast hem was Harry Weston gezeten, die met belangstelling naar de verhalen der jongens luisterde.

Dan waren dien middag ook gekomen de ouders van Karel. Zijn Moeder was geheel hersteld, maar wat sloeg zij de handen van verbazing in elkaar, toen zij haar zoon Karel weerzag.

Was dat het nukkige, eigenzinnige, lastige ventje van vroeger?

Was die stevige jongen, die met gemak een halter boven zijn hoofd uitstak, het huiszittende, verwende moederskindje van voorheen?

Loop, het was een aanstaande athleet, een sportboy van 't zuiverste ras!

En dan was daar mijnheer Starreveld, die alles, wat hij dien dag hoorde en zag, ‘heel aardig’ vond.

De commandant van het marine-detachement was ook

[p. 214]

al genoodigd en dan zaten er verder in de zaal nog wat kennissen uit het dorp en wat matrozen.

Er waren voordrachten, er was piano - en viool-muziek, kortom er was een echt feestprogramma.

Na afloop gingen de beenen van den vloer en was het aardig om te zien, hoe Jaap met Aaltje, de keukenmeid, een sierlijken dans uitvoerde.

Den volgenden dag was het 1 September.

Het bivak werd ontruimd, kisten en koffers gepakt en alles in orde gemaakt om de reis naar Amsterdam te aanvaarden.

Zwaar was het afscheid, dat de jongens van al de hun lief geworden dingen, moesten nemen.

Maar dankbaar herdachten ze den heerlijken tijd, die ze in het Waterkamp en hun zeebivak hadden doorgebracht, en toen ze later al lang weer in Amsterdam door boeken

[p. 215]

en schriften omringd waren en hard werkten, om later in de maatschappij flinke, bruikbare menschen te worden, dachten ze nog dikwijls aan die zalige vacantie! En in hun hart bleven ze, wat ze in dien tijd waren, echte, gezonde, stevige, Hollandsche Waterratten!

EINDE.