Jolig strandleven

[p. 213]

Eén-en-Twintigste Hoofdstuk.
Aan alles komt een einde. - Besluit.

Nu sloeg de verbazing van oom Jacob over!

Wat? Dit was dus de man, dien hij vroeger in gezelschap van Koos Basters gezien had? Ja, nu herkende hij hem!

En nu was deze zelfde man, die bij nacht het pension binnengeslopen was, op zulk een toevallige, maar niet minder treffende wijze zijn huis binnengedragen, om daar verpleegd en verzorgd te worden door dezelfde menschen, die hij korten tijd geleden wilde berooven?

Wat is het leven toch vaak zonderling!

Na twee dagen was de schipbreukeling Arie Mast weer in zooverre hersteld, dat hij weer loopen en geregeld spreken kon.

En op den avond van den tweeden dag, op 't gewone thee-uurtje in de serre, dat geen dag werd

[p. 214]

overgeslagen, vertelde Mast zijn wedervaren, terwijl Willy Boekmans het dichtst bij hem zat. En zijn verhaal was niet zonder de oude zeemansvroolijkheid.

‘Toen ik op dien nacht,’ zoo sprak hij, ‘bij vergissing dit huis voor het mijne aanzag en naar boven geklommen was, waar deze kleine hinkeldepink mij 'n mirakels mooi verhaal vertelde, zoodat 'k grienen moest en hard wegliep, vanwegens de vergissing, werd ik op straat opgewacht door twee kameraads met glimmende knoopen en 'n pet met het wapen van Veenhuizen. Ze zeien: ga je mee, Arie! Ik zei: allright kokkie en ze hielden me stevig vast, omdat ze bang waren, dat 'k zou omwaaien. Toen kwamen wij bij eenen sinjeur, die achter de tafel zat te dutten en die zei: “wat mot je?” Ik zeg: “ik mot niks, maar wat mot jij?” Afijn, ik heb daar 'n fijne kajuit gekregen en voor straf, dat 'k 't verkeerde huis was binnengegaan moest ik drie weken naar de Rijkskliniek op de Weteringschans. Maar toen ik daar uitgekliniekt was, zei ik zoo tegen me zelf: Arie, da's toch eigenlijk geen zeemanswerk. Je bent nou een beetje door je dolle kop uit den koers geslagen, maar doe nou je best en word weer een braaf zeerot. En toen hebben ze me weer genomen op de “Catherine” een ouwe Fransche korvet uit den tijd, toen Claudius Civilis de Spanjaarden in 't Circus Carré versloeg. Maar 'k wil u wel verzekeren, dat Arie nooit van z'n leven meer zulke gekheid zal uithalen, want ik zeg maar: er gaat niets boven het zeemansleven en zoodra ik weer zeilklaar ben, ga 'k de groote plas weer op. En al zou ik nou nog vijf-en-twintig maal met zoo'n stuk van de verschansing overboord slaan,

[p. 215]

dan zou 'k voor de zes-en-twintigste maal tòch weer me laten aanmonsteren op 'n driemast-sigarenkist met stoom van hier naar Lombok.’

‘Arie Mast,’ zei oom Jacob, ‘je bent evenmin als je vroegere maat Koos een misdadiger. Van het hout, waaruit zeelui gemaakt zijn, maakt men geen slechte menschen. Je goede hart en je aangeboren oprechtheid en openhartigheid hebben je behouden. Ik ben er niet bevreesd voor, of je zult weer een braaf zeeman worden en dan zal spoedig, hetgeen je eenmaal hier probeerde, jezelf als een groote dwaasheid voorkomen.’

Nog één dag bleef Arie de gastvrijheid van het pension genieten.

Onder duizend dankbetuigingen nam hij van allen afscheid en vertrok naar Amsterdam, waar hij spoedig op een Engelsche boot geplaatst werd.

De laatste dagen van Augustus waren aangebroken. Met 1 September zou het pension gesloten worden, en daar Jan en Dora Veenman voorloopig nog bij den heer en mevrouw van Stoghem zouden blijven, waren dezen ook genoodzaakt, met het oog op het eindigen der zomervacantie, naar Amsterdam terug te keeren. Oom Jacob wilde echter het heerlijke tijdperk, dat hij te Zandvoort temidden der kinderen had doorgebracht, niet zonder een afscheidsfeest besluiten.

En daarom besloot hij, eens ruim in den beurs te tasten en heel de Zandvoortsche schooljeugd een groot kinderfeest te bereiden, waarvan hijzelf en al de Vreugdesteiners bij lange na niet het minste plezier zouden beleven. Oom sprak er den burgemeester over aan en deze zeide lachend zijn medewerking toe.

[p. 216]

Ruim achthonderd kinderen namen deel aan het feest!

Langs het strand waren palen in den grond geslagen, verbonden door touwen en versierd met vlaggen!

Er werden wedstrijden gehouden in hardloopen, springen, blokjes rapen, mastklimmen.

Aan honderd jongens was een zandschop uitgereikt, daarmee moesten ze twee aan twee ieder een vesting maken van zand.

Wiens vesting het 't langst tegen den vloed uithield, won een prijs!

En de Vreugdesteinertjes zelf deden lustig mee! Ze vonden zichzelf heusch niet te voornaam om met de kinderen van Zandvoort mee te doen. Die Dora Veenman en Mies Oudenaerde vooral waren bazen, of liever gezegd bazinnen bij de verschillende wedstrijden.

In 't hardloopen won geen jongen het van Dora, in 't verspringen niemand van Mies.

Ze hadden de grootste pret, maar gaven gul de door haar gewonnen prijzen aan een arm kind.

En dan kwamen de versnaperingen!

Oom had geen kosten gespaard, dat kon ieder wel bemerken!

Er waren krentebollen, roomsoezen, krakelingen en peren. Er was frambozen-, citroen-, ananas- en abrikozenlimonade.

Wat werd er gesmuld! Wat werd er gelachen!

De muzikanten, die elken dag op Zandvoort hun vroolijke wijsjes langs het strand lieten weerklinken, waren ook present en aan hen was het ook voor een

[p. 217]

groot deel te danken, dat er heel dien dag zoo'n feeststemming heerschte.

Duizenden bezoekers, staande buiten de afgepaalde ruimte, woonden het feest en de wedstrijden bij.

Ten slotte steeg Oom Jacob op een verhooging en riep alle kinderen en grooten, die het feest hadden meegemaakt, om zich heen.

En toen hield hij een toespraak.

‘Dames, heeren, en kinderen! Wat hebben we

[p. 218]

vandaag prettig feest gevierd! Wat heb ik een blijde gezichten gezien, wat een vroolijk gelach gehoord. Ik ben blij, dat ge U allen zoo heerlijk hebt vermaakt. Alleen ben ik maar bang, dat de dokter van Zandvoort morgen wat te stellen zal hebben met sommige kinderen, die te veel roomsoezen, peren en krentebollen hebben verschalkt! Geeft niet, hoor! Hoe meer jullie genieten, hoe heerlijker ik het vind. En wat was nu wel de reden van ons feest? Wel, kennen jullie niet allemaal het kinderpension ‘Vreugdestein?’

‘Ja, ja!’ klonk het uit honderden monden.

‘Juist, en nu hebben we dit feest gevierd als een afscheid van de ‘Vreugdesteiners’ aan Zandvoort! We hebben hier twee heerlijke maanden doorgebracht, we hebben uw strand en dorp en zee recht hartelijk lief gekregen!

U, dames en heeren, die vandaag zoo onvermoeid geholpen hebt, dit feest te doen slagen, hartelijk dank daarvoor.

En ik hoop u allen het volgende jaar hier weer te ontmoeten, want ik ben stellig van plan, hier nog eens zoo'n heerlijke vacantie te komen doorbrengen. Zelf heb ik geen kinderen, maar ik wil best weten, dat ik en mijn vrouw echte kindervrienden zijn.

En dat hopen we steeds te blijven.

Nu neem ik afscheid van u, en ik eindig met een driemaal hoera voor Zandvoort!

Leve Zandvoort! Hoera! Hoera! Hoera!

Aan alle dingen komt een eind!

De koffers werden gepakt, binnenshuis werd er nog eens extra hartelijk afscheid genomen en dan

[p. 219]

verschenen er familie-leden, om de kinderen te halen.

Allen moesten beloven, het volgende jaar weer te komen, behalve mevrouw Daubanton met Magda, en Johnny! Want die hoopten dan weer in hun eigen land te wonen, waar dan wel de vrede zou teruggekeerd zijn!

De Heer en Mevrouw van Stoghem wonen weer op de Stadhouderskade, Jan en Dora zijn bij hen gebleven, omdat de Heer Veenman bijna voortdurend voor zijn zaken op reis was en de van Stoghems als liefderijke ouders voor het tweetal zorgden. En als ze zoo eens 's avonds gezellig in de kamer zitten en neef Basters, die nu havenbediende is, komt aanloopen hebben ze 't nog dikwijls over Zandvoort. De oudelui blijven vasthouden aan hun overtuiging, dat een leven zonder kinderen geen leven is, en ze verlangen alweer naar het volgende jaar, want dan hopen ze opnieuw te genieten van het heerlijk,

Jolig Strandleven!