Hein Stavast

[p. 249]

Achttiende Hoofdstuk.
Wederzien.

In Augustus van datzelfde jaar vertrok het regiment naar het kamp te Millingen, waar de groote manoeuvres zouden gehouden worden. En daar het kamp juist gelegen was in de omstreken van Dennendal, had Hein oom Wout per brief medegedeeld, dat hij binnenkort eens zijn geboorteplaats hoopte te bezoeken. En oom Wout, die zijn neef nog nooit in uniform had gezien, was zoo in zijn schik met de komst van Hein, dat hij het door het heele dorp vertelde, en heel Dennendal op het laatst wist, dat Hein Stavast in aantocht was!

Na een langen, vermoeienden marsch was de troep in het kamp aangekomen. Daar was het al een heel gemoedelijke huishouding, vond Hein. En toen hij z'n tent binnenkroop, moe van den marsch, en zich eens behaaglijk

[p. 250]

in 't stroo uitstrekte, vond hij dat zoo'n komische manier van logeeren, dat hij 't vroolijk uitschaterde en uitriep: ‘Jongens, welkom in het Koninklijk paleis! Veeg asjeblieft je voeten en denk om m'n nieuwe tapijt! Hahaha! Wat zeg je van zoo'n militaire salon?’

‘Fijn hoor, korpraal Brander, maar blijf asjeblieft een beetje uit mijn slaapkamer, want je ligt met je hoofd op mijn dekens!’

‘Ja jongens, we zullen een beetje moeten schikken, hoor, anders kunnen we 't nooit met z'n tienen in deze tent uithouden.’

De miliciens lagen in het stroo met de voeten naar den paal gekeerd. Van uit andere tenten klonk luid gepraat en gelach. Een hoornsignaal galmde van vèr over de heide.

Het beviel onzen Hein hier wel. Hier rook hij weer de hem van ouds bekende bosch- en heilucht, hier voelde hij weer de frissche dennenwind, hier leefde hij weer heelemaal op na vele jaren in een stad vertoefd te hebben. En het leven in het kamp was heusch heel vroolijk. Behalve de manoeuvres, die hoofdzakelijk bij dag gehouden werden, hadden de soldaten veel vrijen tijd en die besteedden zij voor 't grootste deel aan pretmaken en uitrusten. Maar op zekeren dag was er velddienst gecommandeerd in de richting van Dennendal. Ten zuiden van Dennendal lag een vijandelijk regiment infanterie, en nu zouden de grenadiers ten noorden van en aan den ingang van 't dorp veldwachten en posten uitzetten, om de bewegingen van het vijandelijke leger gade te slaan.

[p. 251]

Heel vroeg reeds in den morgen stond het bataljon, waarbij Hein ingedeeld was, gereed om naar Dennendal op te rukken. Na een marsch van een uur kregen zij 't dorp in 't gezicht en Hein wou wel schreeuwen van blijdschap, toen de troep den molen van Gorter passeerde en recht op Dennendal aan marcheerde, waarvan de welbekende kerktoren nog precies eender boven het boomengroen uitstak als zeven jaren geleden.

De commandant van den troep commandeerde halt, en legerde zijn manschappen in het struikgewas langs den weg.

‘Korpraal Brander!’ riep de kapitein, ‘kom eens hier!’

‘Present kaptein!’ salueerde Hein.

‘Korpraal, zoek drie à vier handige kerels uit je sectie, marcheer met hen naar den kruisweg, aan den ingang van het dorp en stel je daar op als korpraalspost.’

Heins oogen tintelden van vreugde. De kruisweg! En daar stond het huisje van oom Wout!

‘De - de kruisweg, zegt u, kaptein?’

‘Ja, wat duivel luister dan, de kruisweg! Waar lach je om, korpraal?’

‘Ik lach niet, pardon, kaptein!’

‘Lach jij in je eigen tijd, 't is nou dienst! Allons, je hebt m'n instructie gehoord! Af, marsch!’

Hein salueerde en maakte rechtsomkeert.

Spoedig had hij vier slimme soldaten gevonden, nam ze mee en was direct op weg naar de aangeduide plek.

Binnen tien minuten was de kruisweg bereikt. Nog één bocht - - en daar lag het vriendelijke buitentje

[p. 252]

van oom Wout. Hein stond een oogenblik stil, en bij het aanschouwen van dat geliefde huisje voelde hij de oogen vochtig worden. De soldaten keken hunnen korporaal verwonderd aan.

‘Gaan we nog verder, korpraal, of hoe zit het?’

‘Wat blief je? O ja - ja zeker, kijk, ginds moeten we wezen, bij dat huisje.’

Langzaam stapten ze verder. Hein posteerde één der manschappen op den weg, liet de drie anderen in het gras rusten en trad op het hek toe, dat toegang gaf tot het tuintje.

Er was niemand.

Toen ging Hein door den tuin naar de huisdeur, waar opeens oom Wout verscheen, z'n pijp en krantje in de hand.

‘Present, overste!’ salueerde Hein lachend.

‘Bommen en granaten, daar heb je Hein! Alle respect, jongen, je ziet er kranig uit! Allo, kom binnen, militaire pas, hoor! En de strepen op de mouw! Kranig, krànig! Bet! doof oud wijf, waar zit je? Hier heb je onzen drommelschen Hein Stavast!’

Hein liet oom Wout maar uitpakken zonder veel te zeggen, hij begreep wel, dat zijn komst den goeden man heel erg verraste.

Eindelijk kwam de oude Bet aansloffen. De goede ziel had een aangeboren schrik voor alles wat soldaat was, en toen zij, zonder hem nog dadelijk te herkennen, Hein bij oom in de kamer zag, wilde zij het dadelijk op een loopen zetten.

[p. 253]

‘Hola, Bet!’ riep Hein, ‘ken je mij niet meer?’

Verbaasd kwam ze terug.

‘U bent - u bent.... Hein! O meneer, o meneer, wat schrikte ik daar van u.’

‘Loop heen!’ zei Hein, ‘ben ik nou ineens mijnhéér? Ja, wèl 'n mooie mijnheer in zoo'n pakje, hè? En vooral nu we al een paar weken in het stroo logeeren! Wel, mijn beste goeie ouwe Bet, wat zie je er nog goed uit. Willen we eens samen hossen?’

‘Altijd nog de grappenmaker van vroeger,’ lachte oom Wout.

Hein vertelde nu de oorzaak van z'n plotselinge verschijning buiten de afspraak om. En toen oom dàt vernam, zorgde hij er voor, dat Heins soldaten ook wat extra's kregen. Daarop moest Hein natuurlijk verhalen, hoe het met zijn schilderkunst stond, en hoewel oom Wout nog altijd de meening was toegedaan, dat Hein met z'n ‘kladderij’ nooit een droge snee brood kon verdienen, knikte hij toch vaak goedkeurend het hoofd, als Hein hem zijn toekomstplannen meedeelde.

‘En weet u, wat ik ga doen, als ik in het buitenland mijn studies voltooid heb?’ eindigde Hein.

‘Neen, hoe zou ik dat weten, jongen?’

‘Dan kom ik weer hier bij u wonen! Als u me ten minste hebben wilt! Ik ga hier rustig werken, en als uw kostganger u de huur niet betaalt, dan laat u hem maar door de politie de deur uitgooien!’

‘Dàt beloof ik je,’ zei oom. ‘Jongen, was het maar zoovèr!’

[p. 254]

‘Ja oompje, maar.... eerst moet ik toch naar Frankrijk en Italië....’

‘Zoo, zoo... Nou, als 't niet anders kan... Ik word ook al een daagje ouder, zie je. Maar dat je weer terugkomt, dat vind ik erg prettig, Hein. 'k Wou, dat je blijven kon!’

‘Ja, als 't aan mij lag, Oom, dan ging ik niet meer weg!’

Nog langen tijd bleef Hein bij oom praten, toen werd hij door een der soldaten gewaarschuwd, dat men seinde om terug te keeren. Hein nam afscheid van oom en Bet met de verzekering, dat ze tegen het volgende jaar z'n kamertje wel weer in orde konden maken.