Het zanduur van den dood

[p. 39]

Droom en daad

Ik trok het tentdoek van de dag opzij
en zag het zonlicht op de grijze blaren,
het viel gelijk een streelgordijn van haren
en joeg de wereld in een blonde pij.

Toen, overrompeld op gindse wei.
zag ik, wilddansend in het zonnig Heden,
de naakte Gratiën der Mooglijkheden,
tot aan haar enkels in de zwarte klei.

Welzalig hij, die aan de tafel schranst
der werklijkheid met deze dienaressen.
Gelukkiger, dacht ik, wie zich verschanst

in Poëzie en kust hàar gulden tressen;
hij heeft een danseres die voor hem danst
en negen Muzen heeft hij tot maitressen.