Het zanduur van den dood

[p. 31]

Een vers

Ik zag een kind, nadenkend in zijn spel;
het blies een ademteug met bolle wangen
in een wit pijpje en het dacht bevangen:
ik blaas de wereld in een glazen bel.

De wereld groeide tot een nieuwe staat
en raakte los en ging eenzelvig leven
en dieper zinkend kwam hij aangedreven
tegen de hoogmoed van de grauwe straat.

De wereld viel de wereld koel ten buit;
maar onverminderd bleven bellen zweven,
zij stieten stuk doch gaven geen geluid.

Een vers wordt als een zeepbel neergeschreven;
ook Orpheus blaast een wereld aan zijn fluit.
De laatste zal De Wereld overleven.