Het zanduur van den dood

[p. 22]

Après-midi

(the rain it raineth every day)
Shakespeare

Vanuit haar zwarte mantel kiemt
het povere gelaat, zo wit -
en uit de zwarte mouwen klimt
de hand op naar de parapluie;
het regent en de regen striemt
grijs in de zwarte Brouwersgracht.
Ik volg haar bijna onbestemd,
tred houdend met haar natte stap;
ik loop, want lopen werd mijn lot:
daar rijst de Westertoren reeds
gelijk de smalle hand van God.

Hoe ongebreideld rijst die hand
boven de olmen en de gracht
en toch, hoe vrouwelijk en zacht
geworden in dit mistig land
en wie bij blauwe meren lag
en onder de cypressen sliep,
die kent het, zo de Heer het schiep;
de regen regent iedere dag.
- Zij trippelt voor mij, onverstoord,
haar stap ruist door de regen voort;
ik ruis haar met mijn stappen na.

[p. 23]

 

Een gevel, 1602.

 

Zij trekt het zwarte spandoek in

 

der parapluie, beklimt de stoep,

 

terwijl ik stilsta aan de tree;

 

mijn hart klopt hoorbaar in mijn keel.

 

Zij kijkt omlaag van het bordes;

 

ik vraag verward een huisnummer,

 

bied dan spontaan een sigaret

 

en trek dit weer verlegen in;

 

dan roem ik, met een vaste stem,

 

het huis uit 1602.

 

Zij zegt glimlachend: ‘Kom, ga mee’.

 

 

 

De regen ruist over het huis,

 

maar naast de strenge parapluie,

 

hangt glinsterend mijn regenjas

 

en beide drupp'len hoorbaar uit.

 

De ketel op de kachel spreekt

 

murmelend van een oud geluk

 

en uit de zwarte rooster breekt

 

gloed tot op het grijs vensterstuk.

 

- Zij wijst verlegen en wordt rood

 

naar 't smal, onopgedekte bed.

 

‘De liefde maakt een klein bed groot’,

 

zeg ik en zij beantwoordt het.

 

 

[p. 24]

 

En met de regen op het dak

 

valt kledingstuk na kledingstuk,

 

rijst naakt vanuit het onderkleed,

 

- gelijk het is - het naakt geluk.

 

Een hemd: het wappert in de wind

 

en in de regen raakt het nat,

 

maar onder het beschutte dak,

 

verneemt het maagdelijk en strak

 

hoe broederlijk èn balk èn bint,

 

elk voor zijn deel, de regen stuit:

 

en de omhelzing regelt zich

 

naar dit aanzwellende geluid.

 

 

 

Een jaar is korter dan een maand;

 

een maand is korter dan een uur

 

en al wat men vooraf beraamt,

 

verloochent in de daad zijn duur;

 

en wat men in het bed verdeelt,

 

hergeeft en dan voor immer steelt,

 

het krimpt tot een smal brandend vuur;

 

zo is het beter; warm en bloot

 

en op het laken zwelt haar schoot.

 

Daar is, als gij het nog niet wist,

 

aan gene zijde van den dood

 

slechts zoveel ruimte in de kist

 

dat gij haar aan uw lichaam mist.

[p. 25]

 

Zij kruipt verzadigd uit het bed;

 

de spiegel wederspiegelt het;

 

haar lichaam deint in bleke strofen

 

en buigt zich in het glaswerk over;

 

voelt zij wel in haar blonde rug

 

de rank der ruggewervels lopen?

 

en zwelt die in de spiegel door

 

tot borsten en tot blote rozen?

 

En ik, die stil en uitgestoten,

 

gezeten op de bedrand, teer

 

op wat voorbij is en genoten,

 

besluip haar en ik neem haar weer.