Het gevecht met de muze

[p. 45]

Drie gedichten

I

Er is altijd een trager wederkerend
eb en vloed in dit woekerend bederf,
ik keer het niet meer van mijn donker erf
want ik verlies het er mij tegen werend.

Het keert terug, het splijt tussen de stenen,
tussen de schedels op mijn donker erf,
wat achterbleef wanhopiger verterend,
woekert het voort totdat ik er aan sterf.

Als ik tussen de schedels en de stenen,
gestorven neerlig in de vale maan,
woeker ik aan de voeten der geliefden
die over deze dode wereld gaan.

[p. 46]

II

En dat nog eenmaal over dit bederf
de liefde als een valster openbloeide,
lieveling, trek u dit niet aan;
want morgennacht zal weer de vale maan
bijlichten aan mijn voeten waar ik zwerf
tussen de schedels en de stenen van mijn erf.

En schedels zijn de beste wijnbokalen
en stenen zijn vaak geuriger dan brood
en tussen stenen en de schedels dwalen
de paarse ogen van een vroege dood.

[p. 47]

III

Ik verlangde geen huis om er wonende
verzen te schrijven aan een grijze zee,
en gij met uw blond hoofd de dijk afkomende
lichtend de klink van mijn onzegbaar wee
en er troostend als Aphrodite tronende;
ik verlangde het niet, ik hunkerde alleen.
Ik hadde uw handen van de klink gestoten
uitkijkend met een doods gezicht naar zee.

Maar eeuwen later zouden aan de dijk
grashalmen het hardnekkig fluisteren,
hoe die daar eenmaal woonde, bij het duisteren
over de zee, bloedrode wijnen dronk;
de dorpelingen zouden het vernemen,
belust gaan graven naar het oud geheim:
zij vonden, lieveling, niets dan schedels en stenen.