Het gevecht met de muze

[p. 43]

Moderne ballade

De regen plonste op het gras,
het woud dat uitgestorven was
geleek een tuin die hangen bleef
aan stralen en niet verder dreef;
daar op een halfvermolmde tak
zat als een uitgedund conclave
het koor der zeven zwarte raven.

En ik:‘Heren, hebt gij misschien
mijn allerliefste lief gezien?
zij is vanmorgen uitgelopen
om brood en kinderen te kopen,
alleen haar moeder zag haar gaan,
haar kraag hing bij haar halsje open.’

En zij: ‘Dat is al duizend jaren,
tweeduizend jaar, drieduizend jaar,
geleden, toen de ooievaar
model stond voor het lastig baren;
toen is, tienduizend jaar geleden,
zij onder deze boom getreden,
nu ligt dat zoete lief begraven
onder het koor der zeven raven.’

[p. 44]

 

‘Heren!’ ik klapte in mijn handen,

 

hun ogen sloegen alle om

 

- een kwartslag naar barbarendom -

 

‘Gij hebt dus met uw zwarte zeven

 

mijn zoete lief geen brood gegeven,

 

en wat de kinderen betreft’

 

- hun ogen stonden weer verheven -

 

‘haar de schriftuur niet uitgelegd’.

 

 

 

Zij hokten dichter op de takken

 

tot een verbroedering bijeen,

 

lieten hun ravenkoppen zakken,

 

wantrouwende; toen sprak er een:

 

‘Wie brood en kinderen wil kopen,

 

moet brood en kinderen verwekken,

 

Hij hoede zich voor het Gesteente!’

 

Toen klepperden de vogelbekken

 

en hun ontzettend: ha, ha, ha!

 

schoot wortel in mijn dor gebeente.

 

 

 

Prinses, die onder rotte blaren

 

versteende in de wereldmist,

 

ik tokkel op zes korenaren

 

een lied dat, bij gebrek aan snaren,

 

uit woekerplant en splijtzwam gist.